Prolog

Rzym, 13.05.2023r.

Droga Demetrio!

  Piszę ten list z nadzieją, że nie wrzucisz go do rozpalonego kominka przed przeczytaniem oraz że droga pocztowa jeszcze działa.

  Pamiętam idealnie dzień, w którym się poznaliśmy. Prosiłaś o wywiad do pisma matki, wówczas upadającego przez jej chorobę. Moja osobowość nie była zbyt zróżnicowana. Wsiąknięty w świat show-biznesu zaliczałem dziesiątki dziewczyn, na dodatek ledwo poznanych. Zgodziłem się, wierząc, iż jesteś niezłą partią na kolejną 'ukochaną' tego słynnego Jonasa. Ty jednak różniłaś się od wszystkich dziewczyn, które do tamtej pory poznałem. Zdawałaś się być nieugięta i już miałem sobie odpuścić, gdy stało się coś, czego obawiała się Twoja cała rodzina od miesięcy. Normalnie uciekłbym jak najdalej i więcej już sobie Tobą nie zawracał głowy. Nieoczekiwanie pod powierzchnią nieugiętego podrywacza coś tknęło, widząc Cię zapłakaną wśród sióstr. Nie chciałyście mojej pomocy.

  Ku zdziwieniu wszystkich, zakochałem się. Nie widziałem poza Tobą świata.

  Żałuję, że wszystko doszczętnie zniszczyłem, aczkolwiek wierzę, iż tak właśnie miało być. Bóg wiedział od początku, jaki jest cel mojego istnienia, ja to zauważyłem stosunkowo późno. Jedynym, co trudno Mu wybaczyć, jest fakt, że pozwolił mi Cię tak bardzo zranić. Przepraszam, po raz setny.

  Po latach wróciłem w rodzinne strony, niefortunnie spotykając właśnie Twoją osobę. Podświadomie czułem, że właśnie po to tam jestem, ale nie chciałem się sam przed sobą przyznać do tak trywialnej ludzkiej słabości, za jaką od początku swojego istnienia uważałem miłość łączącą na wieki mężczyznę z kobietą.

  Mimo tylu win, mimo krzywd, jakie Ci wyrządziłem, powitałaś mnie z ulgą, zapominając o wszystkim, jakby sam mój widok, dotyk wymazał wszystkie złe rzeczy z umysłu.

  Zapomnieliśmy oboje o tym, kim jesteśmy. Odsunąłem Go od siebie, chcąc czuć Twą bliskość, zapaść się gdzieś w odrębnym świecie, gdzie nie istnieje nikt poza naszą dwójką. Pozwoliłem również i Tobie na odłożenie na bok całego swego dotychczasowego życia, nie zważając na konsekwencje tego czynu. 

  Pod wpływem emocji złożyłem niemożliwą do spełnienia obietnicę, a w Twoich oczach zauważyłem święcące ogniki nadziei. Jak mógłbym Cię tego pozbawić?

  Lecz wtedy przyszło zderzenie z rzeczywistością, uświadomiłem sobie, że wszystko, czego razem dokonaliśmy, to tylko niegodny wybaczenia grzech. Nie potrafiłem żałować, a tym bardziej zapomnieć. Byłaś dla mnie zbyt ważna.

  Wyobrażam sobie, jak się poczułaś zeszłej niedzieli, widząc mnie. Sądziłem, że najlepszym rozwiązaniem będzie odcięcie się bez słowa i pozwolenie Ci na spokojną przyszłość. Tym samym popełniłem kolejny błąd, przepraszam. Dopiero Nick uzmysłowił mi jego ogrom, czego wynikiem jest ten list.

  Nasze dalsze relacje nie mają sensu, nie sprawiajmy sobie więcej bólu niż to konieczne. Dlatego w tym miejscu pragnę się z Tobą pożegnać ostatecznie. Wiedz, że byłaś i jesteś kobietą mojego życia, Demetrio Devonne Lovato.

  Czas zapomnieć woń oleandrów...

Na zawsze Twój,

Joseph.