R. 1 ` Problemy

Czerwiec, 2009

Moje życie nigdy nie wyglądało jak bajka. Problemy w szkole, rozwód rodziców, ojczym, przyrodnia siostra. Starałam się to wszystko zrozumieć, mimo młodego wieku. Zazwyczaj się udawało. Wszyscy uważali, że jestem bardzo dojrzała jak na swoje lata.

Świat zawalił się pod moimi stopami dopiero razem z wieścią o raku trzustki, który zawładnął ciałem mojej mamy.

Kroczyłam powoli pustymi ulicami Los Angeles, czując na skórze chłodne krople deszczu. Mieszały się one ze słonymi łzami, wciąż spływającymi po moich policzkach. Nie mogłam przyswoić do świadomości, iż został jej tylko miesiąc życia. Ostatnie trzydzieści dni... Jedynie w tych samotnych chwilach pozwalałam sobie na okazanie emocji. W szpitalu i domu grałam twardą dziewczynę, wierzącą w cuda, żyjącą nadzieją. Tak naprawdę wiele razy przyłapywałam się na myślach, że to koniec.

Nawał obowiązków tylko mnie dobijał. Ojczym - Eddie De La Garzia - przesiadywał całe dnie przy ukochanej, starsza o cztery lata ode mnie siostra Dallas jeszcze nie wróciła z college’u, a przyrodnia, ośmioletnia Madison sama wymagała całodobowej opieki. Zajmowałam się domem, gotowałam obiady, co dzień odwiedzałam mamę, pomagałam Maddie z lekcjami, pocieszałam i ją, i jej ojca. Akurat został ostatni miesiąc szkoły, z którego postanowiłam zrezygnować. Ocen w dzienniku nie brakowało, więc nauczycielki nie wnosiły zbytniego sprzeciwu co do mojego wagarowania, zwłaszcza po rozmowie z ojczymem. Na domiar wszystkiego sekretarka mojej mamy poinformowała mnie, że prowadzone przez nią od kilku lat pismo powoli upada.

Stanęłam przed ogromnym wieżowcem siedziby magazynu ,,Hope", ocierając dłońmi mokrą twarz. Zauważyłam, jak tęgi ochroniarz, stojący pod daszkiem, patrzy na mnie z politowaniem. Zwinnym ruchem ściągnęłam z kasztanowych włosów kaptur kremowej bluzy, przechodząc przez szklane drzwi do przestronnego holu. Nowoczesny wystrój rzucał się w oczy już od wejścia. Wbudowane w spadzisty sufit jasne światła ledowe idealnie komponowały się z wszędzie panującą bielą oraz brązem.

Ruszyłam szybko dokładnie wypolerowanymi kafelkami, mijając poszczególnych pracowników bez słowa. Moim celem były ruchome schody na przeciwko, prowadzące na pierwsze piętro. Tam wymieniłam krótkie uśmiechy z czarnowłosym recepcjonistą o niezbyt efektownej muskulaturze, dobrze wiedział kim jestem. Skręciłam w prawo do wąskiego korytarza, na którego końcu odnalazłam trzy windy. Widząc, że jest na piątym piętrze, wcisnęłam dolną strzałkę najbliższej z nich, a ta od razu zaświeciła się na pomarańczowo. Czekałam cierpliwie, nasłuchując stukotu zjeżdżania maszyny.

Kiedy wreszcie metalowe drzwi otworzyły się przede mną, ujrzałam plotkujące kobiety. Weszłam do środka, a tam wcisnęłam przycisk z numerem siedem. Niestety, czekała mnie jeszcze przejażdżka na sam dół, do garaży, gdzie najwyraźniej wybierałby się owe panie.

 - A słyszałaś o jej córkach? - dobiegł mnie głos jednej z nich, rudowłosej, gdy winda ruszyła. - Podobno wcale się nią nie interesują. Jedna nadal siedzi w Bostonie, a druga fruwa po mieście.

 - Naprawdę? A zawsze uważałam, że to taka wspaniała rodzina, odkąd pani Diana pozbierała się po odejściu Patricia i ułożyła sobie na nowo życie z Eddie'm - westchnęła jej zdziwiona koleżanka, pulchna blondyna.

Poczułam, jak nerwy zaczynają mi pulsować po całym ciele. Jak mogły wyciągać wnioski z czegoś, o czym nie miały zielonego pojęcia?

 - Pozory mylą. Podobno biedny Eddie ledwo daje sobie radę z tym wszystkim...

 - Nic dziwnego.

Serce chciało wykrzyczeć na całe gardło, aby się zamknęły, bo nie mają nawet krzty racji. Rozum jednak podpowiadał, by zachować spokój, odpuścić sobie przejmowanie się jakimiś firmowymi plotkarami. Z zasady słuchałam się tego drugiego, tak też postąpiłam i tym razem. Oparłam się więc o zimną ścianę, marząc o wysiadce tej dwójki. Nie musiałam długo czekać, aby moje prośby zostały wysłuchane.

Na siódmym piętrze wykonałam kilka zakrętów, na koniec docierając do ostatniej części korytarza - przed osobistym gabinetem Diany Lovato-De La Garza, która zachowała również poprzednie nazwisko ze względu na powszechne jego obeznanie. Spojrzałam na biurko sekretarki, lecz gdzieś wybyła. Nie mając ochoty na zrobienie z siebie niespodzianki specjalnej dla kolejnych ciekawskich pań, otworzyłam dębowe drzwi ze szklanymi wstawkami, wchodząc do wcześniej wspomnianego pomieszczenia.

Na wprost ujrzałam imponującej wielkości okno przedstawiające panoramę centrum miasta. Tuż przed nim stał wygodny, obity czarną skórą fotel oraz zaokrąglone w jego stronę biurko z teczkami, papierami oraz innymi biurowymi przyborami. Moją uwagę przykuła niewielka ramka. Wzięłam ją do ręki, przyglądając się uśmiechniętym twarzom całej mojej obecnej rodziny.

 - Panno Lovato - powiedział ktoś za mną, co sprawiło, że szybko się odwróciłam.

Ujrzałam szczupłą blondynkę z włosami związanymi w kucyka. Miała na sobie białą koszulkę z kilkoma niebieskimi paskami, ciemne rurki oraz granatową marynarkę. Wszystkiego dopełniały wysokie obcasy na stopach.

 - Dzień dobry, Charity. - Uśmiechnęłam się blado, odstawiając przedmiot na swoje miejsce.

 - Cześć, Demi. Co u was? – spytała, odwzajemniając minę, co od razu złagodziło jej ostre rysy twarzy.

 - Bez zmian - oznajmiłam, a ona najwyraźniej wychwyciła drugie dno.

 - Dobrze. Przejdźmy więc do konkretów. Usiądź. - Wskazała fotel, zazwyczaj zajmowany przez moją rodzicielkę.

Skorzystałam z jej propozycji, opadając na niego, a Charity zrobiła to samo, korzystając z jednego z twardych krzeseł.

 - Oto są sondaże sprzedaży ostatnich dwóch wydań gazety - rzekła, podając mi jakieś papiery.

Przejrzałam je, udając zastanowienie, podczas kiedy widziałam tam tylko dziwne zestawienia, skupiska cyferek i niezrozumiałych słów. Marketing, oto do czego jeszcze nie przystosowałam własnych uzdolnień.

 - Są bardzo słabe - wyjaśniła, jakby czytając mi w myślach. - Jeśli tak dalej pójdzie, zbankrutujemy.

 - Co można zrobić?

 - W tym problem, że nie mam pojęcia - przyznała z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

 - Aha - mruknęłam, oddając jej dokumenty.

 - Proszę, przemyśl to w domu na spokojnie, może ty na coś wpadniesz. A jeśli nie... No cóż, zobaczymy.

 - Okej. Czy to już wszystko? - spytałam, podnosząc się.

 - Tak - rzekła, biorąc ze mnie przykład.

 - Skontaktuję się z tobą jeszcze w tym tygodniu. To.. Do widzenia.

 - Pa, Demi. Trzymajcie się.

Nie odpowiedziałam, opuszczając pokój tak samo pospiesznie jak cały budynek.

Następnie musiałam odebrać ze szkoły Madison. Poszłam prosto na postój taksówek z bardzo prostego powodu - jej ośrodek szkolnictwa znajdował się na drugim końcu LA. Tak samo zresztą, jak nasz dom.

Pogoda nareszcie się poprawiła, ciemne chmury ustąpiły skrawek nieba jasnemu słońcu.

 - Demi! - krzyknęła czarnowłosa dziewczynka, wybiegająca z ogromnego budynku.

 - Powoli! - ostrzegłam ją, mimowolnie się uśmiechając, obserwując ją schodzącą pospiesznie po schodach.

Moja mała siostrzyczka. Zawsze taką chciałam, choć przecież nie mogłam mieć. Wtedy pojawił się owdowiały Eddie.

 - Dostałam piątkę za to wypracowanie, które wczoraj napisałyśmy! - poinformowała mnie Maddie, skacząc jak najęta.

 - To wspaniale! Ej, ale czemu nie szóstkę? - spytałam, przybierając na twarz srogą minę.

 - Pani powiedziała, że na pewno ktoś mi pomagał, bo jest za ładnie i musiałam się przyznać, że to ty – wyznała ze skruchą.

 - Już nie ma się do czego przyczepić. Jestem pewna, że tej całej Alison napisał ojciec. Wielki mi pisarz. - Prychnęłam, podążając betonowym chodnikiem.

 - Na pewno, bo dostała szóstkę - powiedziała zasmucona.

 - Nie przejmuj się, ta twoja nauczycielka jest jakaś dziwna. Masz ochotę na lody?

 - Truskawkowe! - zawołała, uśmiechając się szeroko.

Zboczyłyśmy nieco z trasy, udając się do słynnej lodziarni pana Crampa. Postawiłam jej dwie gałki, sobie natomiast tylko jedną. Odkąd pojawiły się problemy, całkowicie straciłam apetyt. Nawet co do słodkości.

Pod domem jak zwykle nie zastałyśmy ciemnozielonego volkswagena Eddie'go. Otworzyłam drzwi jasnożółtego budynku z brązowymi ramami okien, wpuszczając młodszą siostrę do środka. Brunetka od razu usiadła na drewnianym podeście, stanowiącym salon, próbując jak najszybciej zdjąć kolorowe trampki do kostek.

  Rozebrałyśmy się, po czym postanowiłam zabrać się za obiad.

 - Co byś zjadła, Maddie? - zadałam pytanie, kiedy już stała jedną nogą na schodach.

 - Cokolwiek - rzuciła, wchodząc na górę.

Zaśmiałam się pod nosem, zmierzając do kuchni po lewej. Jako jedyna z całego domu została zachowana w starodawnych klimatach. Drewniany kredens, rodem z babcinej chatki na wsi, pomalowany na biało stół pod małym oknem oraz dokładnie pięć krzeseł, dla każdego z domowników. Nawet lodówka została tak zabudowana, aby nie odróżniała się od reszty mebli.

Zawsze mi się to podobało, czułam tam taki swojski klimat. Całego uroku doprawiały wieczorne pogaduchy z mamą, już wtedy czułam, iż nigdy ich nie zapomnę. W tej chwili wspominanie ich sprawiało jedynie chęć do płaczu.

Wzięłam kilka głębokich wdechów dla opanowania, wyciągając z szafki garnek oraz paczkę makaronu. Zdecydowałam się na spaghetti. Rozpieczętowałam opakowanie, wsypując do naczynia jego zawartość i stawiając je na kuchence. Z lodówki wyjęłam mięso, wymagające przygotowania. Wynalazłam też puszkę z gotowymi pomidorami, co znacznie ułatwiało sprawę. Zabrałam się do pracy, podejrzewając, że siostra już dorwała komputer.

 - Demi? - usłyszałam jej płaczliwy głos po jakimś czasie.

 - Co się stało, kochanie? - Położyłam trzymany w ręce nóż na blat, od razu do niej podchodząc i kucając.

 - Mama wyzdrowieje? - zapytała z drżącą brodą.

Nie mogłam jej okłamać, nie chciałam. Dlatego po prostu ją przytuliłam mocno.

Poradzimy sobie jakoś, maleńka.

*

Dobry wieczór! Ach, jak miło jest znów do Was pisać! Ogromnie się cieszę, że FFDemi&Jonas wcale nie zaginęły pod napływem nowych bohaterów.

Jak niektórzy już zauważyli, publikowałam Forbidden Feeling jakiś czas temu na onecie(to takie wspaniałe, że pamiętają!). Skończyło się jednak na kilku rozdziałach, więc pozwolę sobie przypomnieć tę historię od początku, a następnie pociągnąć ją aż do epilogu. J

Proszę, piszcie, co myślicie! Xx

Pozdrawiam wszystkich z miłością, Mary_Jo.