R. 2 ` Szpital

Ze snu wyrwał mnie dźwięk nastawionego na godzinę siódmą budzika. Otworzyłam leniwie oczy, spoglądając w okno naprzeciwko. Słońce już wzeszło i górowało nad zaspanym jeszcze miastem. Kliknęłam przycisk gaszący denerwujący sygnał urządzenia, podnosząc się do pozycji siedzącej. Jednym ruchem zdjęłam z ciała kołdrę, pokrytą pościelą w fioletowe wzorki, po czym spuściłam nogi, wkładając je jednocześnie do ciepłych kapci. Rozczesawszy ręką włosy, rozejrzałam się dookoła.

Nie zmieniło się tutaj nic już od dobrych kilku lat, odkąd mama nie zgarnęła pierwszego wynagrodzenia jako prezes kultowego magazynu młodzieżowego. Wtedy to dokonała całkowitego remontu tego skromnego wówczas pokoiku. Tak więc jako siedemnastoletnia dziewczyna mogłam patrzeć na swe ogromne łoże ze zwisającym przezroczysto-bordowym baldachimem, wykonanym z nadmiernie delikatnej tkaniny. Tuż nad nim znajdowała się ogromna ramka, w której mieściły się aż trzy zdjęcia.

Pierwsze - mała Demetria wcinająca z apetytem swój tort urodzinowy, już czwarty.

Drugie - Demi, Dallas oraz maleńka Maddie uśmiechające się do aparatu z wymalowanymi podkradzionymi mamie kosmetykami twarzami.

I wreszcie trzecie - poważna nastolatka z lekkim uśmiechem na ustach oraz schludnie ułożonymi włosami.

Dałabym wtedy dosłownie wszystko, byle wrócić do czasów z któregokolwiek z tych zdjęć. Byłam taka szczęśliwa! Teraz moje życie wypełniał przede wszystkim smutek, ból, cierpienie oraz strach. A wszystko przez pewnego doktorka o imieniu Rafael. To on oświadczył nam o chorobie mamy. Nie chciałam wierzyć, lecz w końcu musiałam.

Wstałam, zdając sobie sprawę, że za pół godziny Madison musi być w szkole, a ja jej jeszcze nawet nie obudziłam. Postanowiłam pościelić łóżko nieco później, więc od razu wyciągnęłam z wbudowanej w ścianę szafy po lewej stronie kompletny zestaw ubraniowy, po czym pobiegłam do łazienki, mijając drzwi balkonowe oraz biurko z laptopem. Na korytarzu skręciłam w prawo, gdzie zaraz odnalazłam potrzebne pomieszczenie. Było dość małe, aczkolwiek adekwatne dobranie kolorów oraz odpowiednie ustawienie takich rzeczy jak obszerna wanna czy prysznic dodawało mu uroku. Wszędzie panowały odcienie żółtego oraz brązu.

Położyłam przygotowane ciuchy na kamiennym blacie, w który została wbudowana umywalka, i spojrzałam w ogromne lustro. Ostatnimi czasy mój wygląd wciąż pozostawał taki sam. Zapadnięte policzki, podkrążone i spuchnięte od płaczu oczy, same tęczówki jakby wyblakłe, a usta wciąż wygięte w dół. Jedynie włosy zdawały się nie poddawać mojemu nastrojowi. Brązowe i puszyste stroszyły się wesoło we wszystkie strony świata, co tylko mnie niepotrzebnie denerwowało. Rozczesałam je dokładnie szczotką, po czym zabrałam się za higienę twarzy. Wyszorowałam jeszcze dokładnie zęby, umyłam ręce, przebrałam się, skorzystałam z toalety, nastawiłam pranie, po czym wyszłam odświeżona na korytarz. Od razu ruszyłam przed siebie, zmierzając na drugi koniec kwadratowej części holu - do pokoju mojej młodszej siostrzyczki. Zapukałam ostrożnie, lecz nie otrzymałam odpowiedzi, co utrzymało mnie w podejrzeniu, iż jeszcze śpi. Weszłam więc do pokoju wypełnionego różowym kolorem pochodzącym od niemal wszystkiego - ścian, dywanu, półek, lalek, wszelkich innych zabawek. Czasami zastanawiało mnie to, jak może jej nie przytłaczać ten wszechobecny róż.

Spojrzałam na łóżko tego samego odcienia, spodziewając się zastać ją właśnie tam, ale stało puste, nawet już starannie zaścielane. Zmarszczyłam wymownie brwi, wychodząc. Zbiegłam na dół, coraz bardziej zaniepokojona. Rzuciłam okiem na przestronny salon, upewniając się, że nikogo w nim nie ma, a następnie zeszłam ze schodka oddzielającego go od przedpokoju, po czym weszłam do kuchni. Tam odetchnęłam głęboko z ulgą.

 - Masz ochotę na płatki, Demi? - spytał mnie krótko obcięty brunet. Jego dawniej odstający brzuch jakby wrósł w klatkę piersiową, znikając z pola widzenia zwykłego obserwatora, a właścicielowi ciążąc jeszcze bardziej niż przedtem, czego efektem była garbata postawa.

 - Pychota - przytaknęła ubrana w kolorową piżamę Madison, z buzią wypchaną czekoladowymi kuleczkami.

 - Nie, dziękuję - odparłam, unosząc nieznacznie kąciki ust do góry.

Ojczym spojrzał na mnie krótko ponurym wzrokiem, następnie wracając do posiłku.

Odwróciłam się na pięcie, zmierzając na górę. Ponownie odwiedziłam pokój młodszej siostry, szukając jej tornistra. Zabrałam go na parter, aby nie szukać wszystkiego na ostatnią minutę, jak to mała miała w zwyczaju. Z przyzwyczajenia wstąpiłam do ogromnego salonu z wielką kanapą koloru beżowego, dwoma fotelami do kompletu oraz czterdziestodwucalowym telewizorem plazmowym. Można było dostrzec również kilka donic z kwiatami, a uroku dodawały powieszone na ścianie po prawej stronie półki z masą zdjęć. Na sofie zauważyłam ciepły koc w różnobarwną kratę, bele jak rozłożony na całej długości. Domyśliłam się, że to właśnie tutaj Eddie spędził noc. Ostatnio nie sypiał w sypialni, nawet go rozumiałam. Gdyby nie córka, zapewne wcale nie wracałby na noc do domu.

Zabrałam okrycie, składając w małą kostkę.

 - Idziemy, Dem? - zawołała z drugiego końca pomieszczenia Madison.

 - Tak, jasne - rzuciłam.

Po zaprowadzeniu przyrodniej siostry pod budynek szkolny pognałam czym prędzej do oddalonego o zaledwie kilka metrów prywatnego szpitala. Z zewnątrz wyglądał na sterylny oraz czysty, co zapewne sprawiała śnieżnobiała farba, którą pomalowano zewnętrzne ściany oraz starannie wypolerowane schody na wejściu.

Weszłam przez szklane drzwi do recepcji, gdzie niska pielęgniarka od razu mnie rozpoznała.

 - Dzień dobry, pani Lovato - Uśmiechnęła się promiennie, ujawniając szereg równych zębów.

 - Dzień dobry - odparłam grzecznie, choć w środku dusiłam w sobie chęć wywrócenia oczami. Każdy wysilał się na uprzejmość tylko i wyłącznie z uwagi na moje nazwisko.

Oddaliłam się w stronę wind, mijając po drodze długi korytarz z kilkoma poradniami; pod każdymi drzwiami stały co najmniej dwie osoby, wyczekując na swoją kolejkę. Dawniej, kiedy przychodziłam tam z rodzicielką do własnej pani doktor nawet z lekkim przeziębieniem, przyglądałam się im wszystkim z ciekawością, snując niestworzone historie na temat życia starszej pani z laską przy boku czy też matki obstawionej trójką dzieci.

Na czwartym piętrze, gdzie leżała moja mama, zastałam ciszę. Tym szpital różnił się od publicznych. Całodobową harmonią, spokojem dla pacjentów. Nie wspominając już nawet o wysokich kwalifikacjach lekarzy.

Uchyliłam lekko drzwi pokoju numer czterdzieści sześć, zaglądając do środka. Przy jej łóżku stało puste krzesło, co upewniło mnie w przekonaniu, że Eddie wykorzystał już swój urlop. Pracował w niewielkiej kancelarii prawniczej, wciąż nie móc się wybić do wyższej rangi niż 'podwładny znanego w całym mieście Johna Poily'. Weszłam po cichu do środka, spoglądając w prawo, gdzie na drugim łóżku spała spokojnie pani Shermann, licząca już ponad pięćdziesiąt lat. Stając przy mamie, spojrzałam na jej zmęczoną walką z chorobą twarz. Niegdyś żywe, kasztanowobrązowe włosy straciły blask i znacznie się przerzedziły. Jasne, niemal przezroczyste policzki zapadły się, uwydatniając kości, a usta zamieniły swą gładkość na fakturę podobną do suszonej śliwki. Oczy miała zamknięte, lecz wiedziałam, że pod powiekami znajduje się sprany niemal do szarości błękit.

Usiadłam na twardym krześle, biorąc do ręki jej kruchą dłoń. Poczułam strach, iż zaraz rozsypie się w moim uścisku.

Do przestronnej, jedynie dwuosobowej sali przez dwa ogromne okna wpadały jasne promienie słońca, tańcząc po jasnozielonym gumolicie. Widok zza szkła przedstawiał wspaniały ogród z niemal stuletnią wierzbą płaczącą. Jej gałęzie chwiały się zależnie od podmuchów wiatru, ulegając im dobrowolnie. Dlaczego się mu poddaje? Czy właśnie taka jest kolej rzeczy? Czasem trzeba ulec, przestać walczyć, aby odejść z godnością?

Po raz kolejny zwróciłam wzrok w stronę mamy, słysząc spowolnione pikanie aparatury. Wzmocniłam uścisk, czując pod powiekami cisnące się łzy. Musiałam być silna, dla niej.

 - Ja się nie poddaję, mamo. Ty też nie możesz - wyszeptałam.

Czekałam cierpliwie, aż się obudzi, ale najwyraźniej nie dane było mi tego dnia z nią porozmawiać. Gdy na zegarku w telefonie wyświetliła się godzina jedenasta, podniosłam się z miejsca, wiedząc o obowiązkach, jakie czekają mnie w domu.

 - Pa, mamo - mruknęłam, całując jej chłodny policzek.

Po drodze wpadłam do supermarketu, robiąc zakupy na obiad. Ostatnio nikt nie miał głowy do tak trywialnych rzeczy jak napełnienie lodówki, więc zazwyczaj znajdowało się tam jedynie kawałek sera i kilka pomidorów, w dodatku bez gwarancji na zdatność do spożycia tych towarów. Czytając ulotkę, przyklejoną do najnowszego rodzaju mleka do kawy, poczułam wibrację w kieszeni dżinsowych spodni. Odłożyłam produkt na półkę, wyjmując telefon.

 - Halo? - powiedziałam do słuchawki, wiedząc już, iż dzwoni Maddie.

 - Hej, Demi! Mam przerwę, więc dzwonię. Nie uwierzysz, co się stało! - piszczała rozradowana do słuchawki, co wywołało u mnie chichot.

 - Hm.. Ufo wylądowało w sali matematycznej? - spytałam, chcąc ją nieco podrażnić.

 - Oj, przestań, i tak nie zgadniesz. No więc... Ginny zdobyła bilety na koncert Jonas Brothers i zaprosiła właśnie mnie! - zawołała z radością na jednym wydechu, a ja zmarszczyłam lekko czoło.

 - I myślisz, że tata puści cię tam samą z Ginny? - zapytałam sceptycznie.

 - Nie, no coś ty. Pójdzie z nami jej brat, Collin. Ma już dziewiętnaście lat - oznajmiła z dumą.

 - Pogadamy w domu - stwierdziłam.

 - Okej, to do zobaczenia - rzuciła, od razu się rozłączając.

Coś mi podpowiadało, że właśnie po szkole rozległ się wysoki pisk dwóch dziewczynek.

- Jonas brothers - mruknęłam pod nosem, przypominając sobie trójkę chłopców mniej więcej w moim wieku. Madison ich wręcz uwielbiała, choć wciąż przestrzegała zakazu rozklejania plakatów. Eddie za bardzo się martwił o pokrytą farbą ścianę w jej pokoju.

Po zakończonych zakupach kroczyłam wolno do domu, delektując się ciepłem dnia. Odgoniłam od siebie wszelkie myśli, znów napełniając serce nadzieją. Wtem zniszczony już model Nokii rozdzwonił się po raz drugi, a napis na wyświetlaczu układał się w jedno damskie imię - Charity. Całkiem zapomniałam o magazynie oraz obietnicy, jaką złożyłam. Z westchnieniem przytknęłam aparat do ucha.

 - Witaj, Charity - rzekłam, obmyślając w głowie jakąś wymówkę.

 - Cześć, Demi. Pamiętasz o czym ostatnio rozmawiałyśmy? - powiedziała szybko, a w jej głosie wyczułam podekscytowanie.

 - Tak, ale widzisz ostatnio mam tyle.. - zaczęłam, lecz mi przerwała.

 - Wpadłam na świetny pomysł! - krzyknęła.

 - Jaki? - spytałam, siląc się na zaciekawienie. Byłam w stanie zgodzić się na wszystko.

 - Wpadnij wieczorem do biura, wszystko ci wyjaśnię.

 - Okay, to do zobaczenia.

Westchnęłam głośno, otwierając drewnianą furtkę z naszym nazwiskiem na tabliczce.

*

Witajcie, kochani! :) Powiem szczerze, że rozdział powinien się ukazać dużo wcześniej i winę należy zwalić chyba na moje słabe poczucie czasu. Uwierzycie, że już sierpień? 

Z ogłoszeń parafialnych chciałam zwrócić uwagę na zakładkę ,,Informuj mnie'', gdzie wpisujcie się, jeśli chcecie być informowani o następnych rozdziałach. Tymczasem liczę na Was w sprawie komentarzy dotyczących bieżącego! :)

Dedykacja: Dla mojej kochanej Ani, może tym razem Demi przyśni Ci się jakoś milej, hm? ♥