R. 5 ` Spotkanie

Everything baby comes naturally - zakończyła Selena swoim delikatnym głosem, spoglądając na nas przez szybę.

 - Nagrane - zakomunikował Gregg, uśmiechając się do przyjaciółki.

 - I jak myślisz, sprzeda się? - zapytała, patrząc mi prosto w oczy.

 - Sprzeda się? - powtórzyłam tępo, ściągając brwi.

 - Witaj w świecie show-biznesu, kocie - odparła, śmiejąc się. - Chodź, bo w końcu przegapisz tych Jonasów.

Wyszła z dźwiękoszczelnego pomieszczenia przez jasnobrązowe drzwi, po czym pchnęła mnie jednoznacznie do tyłu. Opuściłyśmy śnieżnobiałe ściany ze zdjęciami artystów, wychodząc na korytarz. Z tyłu słyszałam powolne kroki szatyna, posłusznie podążającego naszym śladem.

 - Zaczekać z tobą na nich? - zapytała Gomez, a jej oczy momentalnie się powiększyły.

 - Nie musicie - odrzekłam z grzecznym uśmiechem.

 - Grasz dobrą dziewczynkę - stwierdziła, jakby do siebie. - Czas cię trochę zdemoralizować.

Usadowiła się wygodnie na jasnej kanapie pod studiem dwudziestym szóstym, a ja spojrzałam na nią z podziwem. Wywoływała u mnie dosyć sprzeczne odczucia, aczkolwiek coś mnie do niej ciągnęło. Gdybym ją spotkała na drodze, rozmawiającą z kimś, stwierdziłabym, że to wariatka. W tych okolicznościach jej zmienne humorki oraz różnorakie sentencje wysoce mnie ciekawiły.

 - Gregg, przestań udawać potulnego szczeniaka - powiedziała z wyrzutem do chłopaka, a ten, widocznie zbity z tropu, przysiadł ostrożnie obok niej.

 - Znacie się z serialu, tak? - zapytałam, opierając się o drzwi.

 - Do tej pory przeklinam ten dzień - westchnęła brunetka, a Sulkin wybałuszył na nią oczy. - Żartowałam! - poprawiła się z rozbawieniem, widząc jego wyraz twarzy.

 - Przyjaźnicie się czy to coś więcej?

 - Ja? Z nim? - powtórzyła z niedowierzaniem, na co tylko kiwnęłam głową.

Selena wybuchła niepohamowanym śmiechem, a ja zacisnęłam wargi, aby nie dołożyć chłopakowi wstydu. Tym razem postanowił zachować twarz.

 - Prędzej kozy zaczną płodzić strusie emu - wypowiedział starannie, zakładając ręce za głowę.

 - Czyli cała nadzieja w naukowcach - skwitowałam, wskazując na niego palcem.

 - Wiem, pewnie się zastanawiasz, dlaczego się przyjaźnimy - zaczęła Sel. - Otóż sama nie znam odpowiedzi na to elokwentne pytanie. Po prostu tak jest. Wiesz, podobno przeciwieństwa się przyciągają. - Wzruszyła ramionami.

Z kieszeni swoich krótkich spodenek wyjęła małą, zieloną paczuszkę.

 - Chcesz? - zapytała, podnosząc ją w moją stronę.

Popatrzyłam to na nią, to na przedmiot, co ona odebrała jako obrazę.

 - Oj, daj spokój. Chyba nie poczęstuję cię kwasem! Gum do żucia nie poznajesz?! - zaoponowała, na co ja przegryzłam niewinnie dolną wargę.

Budziła we mnie pewien respekt, aczkolwiek w jakimś stopniu kojarzyła mi się z zakolczykowanymi ludźmi, których tak często widziałam na przystankach autobusowych z papierosami w ustach.

 - Przepraszam, mój błąd - przyznałam, sięgając ręką po zawartość opakowania. - Truskawkowe - zauważyłam, delektując się smakiem. Chciałam ją jakoś udobruchać.

 - Moje ulubione - rzekła, nadal naburmuszona.

 - Może mnie też byś poczęstowała, smarkulo? - odezwał się jej towarzysz z figlarną miną.

 - Za smarkulę? Zapomnij, kochaneczku - odpowiedziała niewzruszona.

 - Jesteście niesamowici - wymsknęło mi się, na co oboje się zaśmiali.

 - No, Demi. Prowadzisz tu z nami jakieś dochodzenie, a o tobie jak na razie wiem tylko tyle, że lubisz okłamywać przystojnych mężczyzn i masz bogatą matkę - wypomniał mi Gregg, poprawiając swoją marynarkę.

 - Tobie tyle wystarczy.

Nagle straciłam równowagę, czując jak moje ciało opada do tyłu z przerażającą prędkością. Gotowa do bolesnego upadku zacisnęłam oczy oraz zęby, lecz wtem poczułam dwie przeszkody pod pachami. Trzymana w ręku teczka spadła z łoskotem na parkiet. Wstrzymałam oddech, ze strachem otwierając powieki.

 - Demi? Nic ci nie jest?

Dwójka od razu do mnie podbiegła, a ja skorzystałam z wyciągniętej ręki Gregga, podnosząc się do pionu. Odwróciłam się, by sprawdzić, co uchroniło mnie przed zderzeniem z podłogą i zakryłam otwarte usta dłonią, widząc przed sobą dobrze zbudowanego chłopaka o mlecznobiałej cerze oraz pełnych ustach z niesfornymi, czarnymi jak smoła lokami.

 - Przepraszam, ja.. nie wiem jak.. przepraszam - bąkałam, pokazując bez celu framugę drzwi.

 - Nic się nie stało - odezwał się ochrypłym głosem. - W końcu to ja otworzyłem te drzwi. Trzeba by zainwestować w szklane. - Zaśmiał się, podając mi dłoń. - Nick Jonas.

 - Demi Lovato - wymamrotałam oszołomiona, karcąc się w duchu.

 - O, cześć Selena. Gregg - przywitał się, skinąwszy głową.

 - Hej. - Sulkin zrobił to samo.

 - Taa, cześć - mruknęła Selena z niesmakiem.

Nick podniósł leżącą przed jego czarnymi adidasami teczkę, oglądając ją uważnie.

 - To chyba twoje. - Podał mi ją.

 - Tak, dzięki. - Uniosłam nieśmiało kąciki ust.

 - Mów co masz mówić, mam ochotę na shake'a - popędzała mnie Selena, a ja zerknęłam na nią ze zdziwieniem. Czy ona chciała ze mną wyjść?

 - No więc, Nick.. Jestem z magazynu ,,Hope'' i mam za zadanie spotkać się z pana bratem - wyrecytowałam, uciekając oczami przed jego przenikliwym wzrokiem.

 - Po pierwsze żaden ze mnie pan, a po drugie z którym bratem?

 - Josephem - rzekłam ze zdecydowaniem, zaglądając mu przez ramię do studia o wiele większego niż to, gdzie nagrywała panna Gomez.

 - Joe! - wydarł się Jonas, na co odruchowo zakryłam uszy dłońmi. - Sorry - dopowiedział, nieco speszony moją reakcją.

 - Czego? - wycedził brunet, podchodząc do całego zbiegowiska.

Minę miał zaciętą, co uwydatniało jego rysy twarzy, wyostrzone bardziej niż u młodszego z nich. Ubrany w obcisłe dżinsy, granatową bokserkę oraz koszulę w kratkę robił imponujące wrażenie. Krótkie włosy wydawały się co najmniej kilkakrotnie mierzwione tego dnia, a usta pozostawały w nieokreślonym grymasie. Czekoladowymi tęczówkami obiegł całe towarzystwo, zatrzymując się na dłuższą chwilę przy mojej osobie. Obejrzał mnie dokładnie od stóp do głów, a ja poczułam się dość niezręcznie, czując na sobie jego spojrzenie.

 - Nie Joe, to nie będzie twoja kolejna panienka. Masz jej udzielić wywiadu, natychmiast - zażądała poirytowana Selly.

 - Witam, panno Gomez. - Uśmiechnął się do niej szyderczo. - Chętnie udzielę tej miłej damie wywiadu, jeśli zgodzi się pójść ze mną na kolację pod gwiazdami. - Puścił mi perskie oko, na co miałam ochotę wywrócić oczami, lecz powstrzymałam się, wiedząc, że to moja ostatnia szansa.

Oparł się o framugę, patrząc na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

 - Skoro to jedyne wyjście - odpowiedziałam w końcu, siląc się na zdawkowy ton.

 - Wpadnę po ciebie dziś o szóstej - poinformował zadowolony, a ja zauważyłam, jak Nick kręci z niedowierzaniem głową.

 - Okay. - Wzruszyłam ramionami, zamierzając się wycofać.

 - A adres? - przypomniał Joe.

 - Ach, tak. Masz coś do pisania?

 - Nick?

Brunet zniknął wewnątrz pokoju, a następnie wrócił po około dwóch minutach z notatnikiem i długopisem. Zapisałam starannie ulicę oraz numer domu, po czym podałam je Josephowi.

 - To idziemy do McDonalds'a - zakomunikowała Selena, ciągnąc mnie za rękę.

 - To cześć. - Machnęłam do Jonasów, poddając się sile dziewczyny.

Tłumaczyłam jej, że czekają na mnie obowiązki, lecz w końcu zrozumiałam, iż tej brunetce nawet sam Ralph de Bricassart nie przemówiłby do rozsądku. Wypiliśmy w trójkę po napoju wiśniowym, przygryzając mocno posolone frytki. Gomez opowiedziała mi pokrótce sprawy matrymonialne Jonasów, na co wcale nie protestowałam. Dowiedziałam się między innymi o załamaniu psychicznym ostatniej dziewczyny Joe, o planowanym ślubie Kevina z niejaką Danielle oraz dwuletnim związku Nicka z Miley Cyrus, główną gwiazdą Disney'a.

 - Nigdy nie byłaś z żadnym z nich? - zapytałam ostrożnie, gmerając rurką w różowej substancji.

 - Ja? Z którymś z nich? Coś mi się wydaje, że ojciec puszczał ci jako trzylatce meksykańskie telenowele, byle mieć święty spokój.

 - Nie mam ojca - powiedziałam obojętnie.

 - Jak to?

 - Po prostu. Zostawił mamę i siostrę, kiedy pierwsza była ze mną w ciąży - wyjaśniłam. - Nawet alimentów nie płaci, stary sknerus. Nie to, żebyśmy tego nie potrzebowali, ale zniszczył moją rodzinę, nie potrafię mu tego wybaczyć.

 - To twój tata - upomniał mnie Gregg, najwyraźniej uznając ostatnie słowa za niestosowne.

 - Dla mnie nie istnieje. Tak jak ja dla niego. No, ale ja się już zbieram, w końcu mam tą kolacyjkę z Jonasem, a muszę się jeszcze przebrać.

Podniosłam się z krzesła, na co od razu poszli w moje ślady.

 - Uważaj na niego, to cholerny kobieciarz - przypomniała Selena, przytulając mnie.

 - Zgadzam się z nią. Do zobaczenia - dodał Gregg, również biorąc mnie w objęcia.

 - Dziękuję wam za wszystko, mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. - Uśmiechnęłam się promiennie, kierując w stronę chodnika.

Ubrana w zwiewną, letnią sukienkę o kolorze popielatego różu zeszłam na dół. Wyszukałam w szafie balerinki podobnego koloru, po czym założyłam je na bose stopy.

 - Ładnie wyglądasz - powiedział Eddie, stojąc w progu kuchni z filiżanką kawy.

 - Dziękuję - odparłam niepewnie.

 - Gdzie się wybierasz?

 - Przeprowadzić wywiad.

Prawda wsiąknęła już w moją naturę, zwłaszcza jeśli chodziło o dom.

 - Mogę wiedzieć z kim? - spytał, przyglądając się moim włosom. Upięłam delikatnie te z przodu, co dało dość zadowalający efekt, gdy natapirowałam lekko cienkiego kucyka, wyróżniającego się wśród rozpuszczonych pasem.

Już otworzyłam usta, by mu odpowiedzieć, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Odetchnęłam głęboko, upewniając się, iż zabrałam koralikową torebkę i pamiętną teczkę. Otworzyłam z rozmachem drzwi, a moje serce zabiło dwa razy szybciej.

Brunet stał przede mną w hebanowoczarnych rurkach, białej, przylegającej do ciała koszulce oraz tak ostatnio popularnej wśród nastolatków skórzanej kurtce. Uśmiech goszczący na jego twarzy niczym nie przypominał tego, który pokazywał kilka godzin wcześniej Selenie. Niedbale uczesane włosy, prawa ręka w kieszeni, a na drodze czerwone ferrari. No tak, mogłam się tego spodziewać.

 - Dobry wieczór - przywitał się mój ojczym.

 - Dobry wieczór, proszę pana. Jeśli pan pozwoli, zabiorę pana córkę na kolację.

Maniery i szarmancki głos, jakim się posługiwał, ewidentnie zrobiły wrażenie na Eddie'm.

 - To nie jest moja córka, aczkolwiek mam nadzieję, że potraktujesz ją z szacunkiem, młodzieńcze. W innym wypadku porozmawiamy sobie w cztery oczy.

 - Eddie - upomniałam go, choć miałam ochotę przytulić.

Nigdy nie myślałam, iż jest w stanie się za mną wstawić.

 - Ależ oczywiście, proszę pana. Pod moimi skrzydłami jest całkowicie bezpieczna. Zaopiekuję się nią jak najcenniejszym skarbem. - Jonas obdarzył go grzecznym uśmiechem.

 - Miłego wieczoru, dzieci. Jakby coś to jestem pod telefonem, Demi - powiedział jeszcze, po czym wrócił do kuchni, a ja odprowadziłam go wzrokiem.

 - To jak? Gotowa na randkę swoich marzeń? - Joe poruszył wyzywająco brwiami.

 - To nie jest randka - przypomniałam mu sucho, zamykając za sobą drzwi.

*

Dobry wieczór, moi drodzy! :) Czuję się w obowiązku, by przeprosić Was za te pierwsze rozdziały. Były pisane naprawdę bardzo, bardzo dawno temu i są nudniejsze nawet niż wykłady mojego profesora od filozofii. Aż mi Was szkoda czasami, bo ja już jestem w całkiem fajnym punkcie tej historii. Mam jednak nadzieję, że dotrwacie do niego z niemal aniallową (anielską, aniową, niallową) cierpliwością i nie będziecie żałować. Kocham Was całym serduszkiem, które powiększa się z każdym Waszym komentarzem jeszcze bardziej!

Przy okazji nadal zapraszam Was na Way To Find Each Other, nie zrażajcie się iście directionerskim szablonem, bo - podobnie jak ostatni - wiele oneshotów nie ma z chłopcami nic wspólnego.

Do napisania!