R. 12 ` Jak na filmach

Czerwony dwuosobowy mercedes zaparkował na betonowym chodniku tuż przy mojej furtce, a głośna muzyka przesiąknęła przez strukturę samochodu, wypełniając duszne powietrze na zewnątrz. W środku panował relaksujący ciało chłód, wydobywający się gdzieś z wnętrza maszyny. Klimatyzacja wydawała się skarbem o tej porze roku, zwłaszcza w tej części kraju. Nawet morska bryza otaczająca miasto nie była w stanie zniwelować działania ostrych promieni słonecznych jeszcze kilka godzin wcześniej.

                Chłopak sięgnął ręką do regulatora głośności, ściszając nieco zapuszczoną płytę jednego z ulubionych wykonawców, lecz nadal nie przerywając swej opowiastki na temat przygód podczas kręcenia jednego z teledysków na statku. Oczywiście wiedziałam, że koloryzował fakty, przedstawiając siebie jako człowieka, który ochronił biedną aktorkę przed wpadnięciem do wody przez gapę Kevina z nadmuchanym materacem. Nie chciałam mu jednak przerywać, więc wsłuchiwałam się uważnie w jego pełne ekscytacji słowa, obserwując jednocześnie jak bardzo wczuwa się w przytaczaną historię. Z jednej strony wydawało się, że myślami wrócił ponownie na morze, z drugiej jednak cały czas czułam na sobie jego wesołe tego wieczora spojrzenie.

 - Tyle że Nick i tak wylał na nią później koktajl truskawkowy – zakończył, uspakajając się od śmiechu.

 - Biedna dziewczyna – skomentowałam krótko, przybierając na twarz troskę.

 - Biedna biała sukienka od Chanel – poprawił mnie, wyjmując kluczyki ze stacyjki.

                Zaśmiałam się krótko, po czym rzuciłam przelotne spojrzenie na obraz za oknem. W salonie ktoś zaświecił światło i szósty zmysł podpowiedział mi, że drobna postać chowająca się za firanką to babcia w swej przerażająco krótkiej koszuli nocnej.

 - Masz ochotę się pohuśtać? – zaproponowałam, wskazując kciukiem na znajdujące się za moimi plecami podwórze.

                Nie ukrył zdziwienia wywołanego przejęciem przeze mnie inicjatywy, ale już po chwili zastąpił je szerokim uśmiechem oraz krótkim ‘jasne’. Oboje wysiedliśmy z auta, zagłębiając się w ciemność nocy. Wysoka latarnia nieopodal rzucała wyjątkowo blade snopy światła, ledwie docierając do mojej posesji.

                Ruszyłam w ciszy przed siebie, zastanawiając się, dlaczego nikt nie włączył wbitych w ziemię wzdłuż ścieżki prowadzącej ku wejściu, małych lampek ogrodowych. Słyszałam stąpanie Josepha tuż za mną aż do drewnianej ławki zawieszonej na grubych linach. Odsunęłam na bok pozostawiony tam brązowy koc i usiadłam, dbając o to, by moja spódniczka zbytnio się nie podwinęła.

 - Nie bardzo rozumiem – mruknął Joe, zająwszy miejsce tuż obok mnie. Rozhuśtał nas lekko, odbijając nogi od podłoża.

 - Czego?

 - Przysiągłbym, że prędzej zgłosisz się do sądu, by nadali mi zakaz zbliżania się do twojego domu na pięć kilometrów, a tymczasem zapraszasz mnie po ciemku na pogawędkę pod gwiazdami – zaczął z powątpiewaniem. – Naprawdę poleciałaś na tę dobroduszność w sprawie z koncertem? – dodał po chwili, a na jego twarzy zauważyłam nutkę kpiny.

 - Jeszcze w ogóle mnie nie znasz, Josephie – powiedziałam, nie pozwalając mu na tę satysfakcję, która zapewne pojawiłaby się, gdybym dała po sobie poznać, że zaskoczył mnie tym pytaniem.

- Bo nie dajesz się poznać – wyrzucił mi, odwracając ku mnie głowę. Ręce zaciskał na krawędzi drewna, zagryzał dolną wargę. Przez dłuższą chwilę nie mogłam skupić się na tyle, by mu odpowiedzieć.

 - Bo to niepotrzebne – ucięłam. Postanowiłam zmienić temat, by nie zdążył zastanowić się nad tymi słowami. – Zrobiłeś to tylko dlatego, żeby media miały co robić?

 - A jak myślisz?

                Uznałam to za potwierdzenie, więc wbiłam wzrok w niebo nad nami. Księżyc górował nad światem, władając migającymi radośnie gwiazdami. Nieskazitelny ciemnoniebieski kolor tła napawał podziwem, a ja mogłam tak siedzieć bez celu godzinami.

 - Myślisz, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi? – zapytał Joe, przypominając mi tym samym o swojej obecności.

                Wzruszyłam tylko ramionami. Oczywiście, że odpowiedź brzmiała „nie”, lecz jakoś nie chciałam tego wypowiadać na głos. Przecież ja nie miałam przyjaciół. Nie potrafiłam ufać ludziom, więc jakim sposobem miałby to we mnie przełamać właśnie on?

 - Tak się zastanawiam, jak ty wytrzymujesz z Gomez – powiedział zagadkowo, patrząc gdzieś przed siebie.

 - Pozory mylą – odparłam.

 - Ja bym się bał, że jeśli powiem, że nie podoba mi się jej lakier do paznokci, to przyłoży mi obcasem – przyznał, śmiejąc się.

 - Ma dość specyficzną osobowość, ale to czyni ją jedyną w swoim rodzaju – skomentowałam, unosząc kąciki ust do góry. – Lubię ją.

 - Chyba nie nauczyłem się jeszcze widzieć w ludziach tego, co ty widzisz.
 - To bardzo skomplikowany proces.

 - Tak też myślałem.

                Wsłuchaliśmy się w szmer gałęzi stojącej niedaleko wierzby, tak przynajmniej pomyślałam. Nie było mi bowiem dane zobaczyć wyrazu jego twarzy, podczas gdy zamilkł. Jednak cisza mi wbrew pozorom nie ciążyła. Wydawała się czymś zupełnie naturalnym. W spokoju mogłam podziwiać piękno nocy, a obecność Jonasa w ogóle mi nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie, czułam się bezpiecznie. Fakt, że siedział tuż obok, napawał mnie poczuciem, iż nigdzie nie muszę się śpieszyć. Zniknęły wszelkie troski i odpowiedzialność, jaka ciążyła na moich barkach w ostatnich tygodniach. Po prostu byłam tu i teraz, zapominając o wszystkim innym.

 - Mój brat, Nick, organizuje jutro imprezę w swoim apartamencie, byłoby fajnie, gdybyś wpadła – rzekł, a ja wiedziałam, że mówi zupełnie szczerze.

 - Raczej spasuję – stwierdziłam. – Nie nadaję się do takich rzeczy.

 - Daj spokój, nie daj się namawiać – wypowiedział beztrosko. – Możesz nawet wziąć Sulkinów – dodał, unosząc brwi do góry, czekając aż się zgodzę.

 - Tak bardzo lubisz jego rodzinę? – zażartowałam.

 - Tak, chcę wyjść za mąż za jego babcię – zaśmiał się. – Na niego i Selenę tak mówimy, sam nie wiem, skąd się to wzięło – wyjaśnił.

 - Pewnie stąd, że są nierozłączni – zauważyłam.

 - Tak, to bardzo możliwe. Więc jak, przyjdziecie? – ponowił pytanie, wstając.

 - Zobaczę – odparłam zagadkowo, patrząc na niego. Pokiwał głową i poprawił swoją skórzaną kurtkę.

 - Będę się zbierał.

 - Do zobaczenia – pożegnałam się, również podnosząc się do pionu.

                Jeszcze przez chwilę wymienialiśmy spojrzenia, po czym włożył ręce do kieszeni dżinsów i odwrócił się na pięcie. Nie obejrzał się ani razu w drodze powrotnej do wozu, za to ja przyglądałam się jego sylwetce aż do momentu, gdy zniknęła razem z samochodem gdzieś za rogiem.

                Odetchnęłam głęboko, sama do końca nie rozumiejąc wydarzenia minionego wieczoru. Joe pojawiał się niezapowiedzianie i tylko utrzymał dobrą passę tego dnia. Pomyślałam, że to jakieś szaleństwo. Poza tym nie mogłam oprzeć się wrażeniu, iż naprawdę chcę skorzystać z jego zaproszenia. Ale przecież to by było wariactwo. Pokręciłam więc tylko głową, odganiając od siebie te myśli i podążyłam ku drzwiom frontowym, by zniknąć za nimi oraz wreszcie oddać się snu.

Już z rana cały świat zaprzysiągł się, by umilić mi następny dzień. Pobudkę zaserwował mi telefon Charity, która poprosiła o natychmiastowe spotkanie. Zgodziłam się z wahaniem, wcale nie mając ochoty na kolejne obowiązki, tym razem związane z firmą. Miałam pojawić się w wysokim budynku jeszcze przed południem. Jej głos zdradzał podenerwowanie, co mnie dodatkowo zaniepokoiło.

Zgodnie z obietnicą pospiesznie wyprawiłam rano Maddie do szkoły, która obdarzyła mnie zaraz po przebudzeniu łamiącym żebra uściskiem wdzięczności za wejściówki, po czym wzięłam szybki prysznic i pognałam raźnym krokiem w stronę redakcji. Przywitała mnie jak zwykle poważna twarz ochroniarza, uważnie przyglądającego się każdej osobie, która zmierzała schodami do wejścia. Rzuciłam mu krótki uśmiech, lecz jak zwykle nie pofatygował się, by go odwzajemnić.

 - Co jest? – rzuciłam zmachana na wstępie, kładąc swą torbę na blacie.

                Charity przyjrzała mi się ze ściągniętymi brwiami, podczas gdy ja powoli się denerwowałam przez jej coraz dłuższe milczenie. Odchrząknęłam w końcu głośno z nadzieją, że to ją jakoś skłoni do normalnego funkcjonowania.

 - Przepraszam – mruknęła, głowę na nowo zwracając ku rozłożonym dookoła niej papierkom. – Mamy problem.

 - Domyśliłam się.

 - Bankrutujemy – powiedziała nienaturalnie spokojnym głosem, nie pozwalając mi zobaczyć wyrazu własnej twarzy. Przez chwilę stałam jak wmurowana, próbując przyswoić do wiadomości to, co przed chwilą mi oznajmiła, lecz jakoś nie potrafiłam zrozumieć ów słowa.

 - Czyli – zaczęłam niepewnie, przedłużając samogłoski. – nie wyszliśmy z poprzedniego kryzysu, tak?

 - Tym razem to coś więcej, Demi – stwierdziła, zwracając ku mnie swe smutne źrenice otoczone kolorem lazurowego wybrzeża. – Hope upada i jeśli szybko nie sprzedamy choć części akcji, stracimy wszystko.

 - Mam sprzedać komuś naszą firmę? – zapytałam tępo, rozwierając powieki szerzej, niż to potrzebne.

 - Nie całą firmę – wyjaśniła, wychodząc zza miejsca sekretarki oraz przechodząc do drzwi gabinetu mojej matki, gdzie zatrzymała się z ręką na klamce. – Jedynie jej część.

 - Ale po co?

 - Być może ktoś nowy wniesie coś, co pomoże firmie stanąć na nogi.

 - Nie możemy sami czegoś wymyślić?

 - Nie oszukujmy się, Demi. Masz zaledwie siedemnaście lat i nie wiesz kompletnie nic o biznesie, a twoja matka.. – Zacięła się, najwyraźniej postanowiwszy ugryźć się w język. – Nie wiemy, kiedy wróci – dokończyła skrzętnie.

 - To nie powód, by za jej plecami wprowadzać do zarządu obcych ludzi! – oburzyłam się, podnosząc głos.

 - W takim razie lepiej, byśmy splajtowali? – warknęła, tym samym ucinając moje dalsze protesty, które już cisnęły mi się na język. – Wiem, że chcesz dobrze – dodała po chwili przyjaznym tonem. – Ale musimy myśleć o przyszłości.

 - Tylko jak znaleźć kogoś, kto zgodzi się na taki układ?

 - Tak się składa, że kandydat numer jeden czeka za tymi drzwiami – rzekła, wypinając pierś z dumą i wskazując kciukiem gabinet prezesa.

                Skrzywiłam się mimowolnie na ten komunikat, zdając sobie sprawę, że ukartowała moje przybycie, by upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Jednocześnie powiadomić mnie w cztery oczy o zaistniałej sytuacji oraz załatwić spotkanie mające na celu wcielić w życie jej plan. Miałam ochotę wygarnąć jej, co myślę o jej ambicjach, które zaczęły wybiegać poza obręb kompetencji zapisanych w umowie, jednak naszą rozmowę przerwał odgłos zbliżających się kroków z pomieszczenia znajdującego się za plecami blondynki. Odsunęła się od framugi, a kilka sekund później w progu ujrzałam przystojnego mężczyznę około trzydziestki. Jego muskularne ciało zakrywał opięty szary garnitur razem z idealnie śnieżnobiałą koszulą i krawatem o głębokim odcieniu czerwieni. Krótkie, jasne włosy dodawały mu uroku niemal tak samo, jak kilkudniowy zarost, który z pewnością pociągał wiele kobiet.

 - Dzień dobry – przywitał się, ukazując w nadzwyczaj uroczym uśmiechu swe porażająco białe uzębienie. Wyciągnął rękę po moją dłoń, która wręcz sama wystrzeliła w górę, by pozwolić się pocałować szarmancko przez jego duże, miękkie usta. - Nazywam się William Nevárez – uświadomił mnie, nie wypuszczając mej ręki z ciasnego uścisku.

 - Demi Lovato. – Odwdzięczyłam się tym samym, wyrywając ją gwałtownie.

 - Musisz być córką Diany, o której tak wiele słyszałem od Charity. – Zerknął w jej stronę, na co zalotnie zatrzepotała rzęsami.

 - Tak, to ja – odparłam hardo, wytrzymując jego silne spojrzenie.

 - Może wejdźmy do środka i obgadajmy warunki sprzedaży? – zasugerowała wesoło Charity. Oboje jej posłuchaliśmy, a następnie zajęliśmy poszczególne miejsca. Ja usiadłam na fotelu mamy, pan William na materiałowym, przygotowanym dla gości, natomiast kobieta stała nad nami, ściskając przy piersi jakąś grubą teczkę.

 - Akcje całej firmy są podzielone na pięć osób – rozpoczęła swą przemowę. – Pani Diana posiada sześćdziesiąt procent, natomiast jej córki Demi i Dallas otrzymały po piętnaście procent.

 - Co z pozostałymi dziesięcioma procentami? – zapytał zdawkowo William, bawiąc się swym srebrnym piórem.

 - One należą do pasierbicy pani Diany, Madison De La Garzia, którą ze względu na młody wiek reprezentuje tymczasowo w zarządzie jej ojciec, tudzież mąż właścicielki, pan Eddie.

 - Maddie ma akcje w naszej firmie? – chciałam zapytać, lecz wolałam to w sobie stłamsić, by nie wyjść na niedoinformowaną. Pokiwałam więc jedynie twierdząco głową, czekając na dalszą część monologu Charity.

 - Pan William – Machnęła w jego stronę jakąś zapisaną kartką. – zgodził się odkupić trzydzieści pięć procent udziału pani Diany, więc twoja rodzina – zwróciła się do mnie – nadal będzie głównym zarządcą, jednak w głosowaniu na prezesa może wygrać obecny tutaj pan William.

 - Prezesem jest mama – rzekłam twardo.

 - Tak, ale może się to zmienić, gdyż nie będzie miała większości..

 - Prezesem jest mama – powtórzyłam przez zaciśnięte zęby, przerywając jej.

 - Możemy dodać w umowie mały aneks, iż zrzekam się prezesury, dopóki wymieniona przez was pani Diana będzie zdolna wykonywać swe obowiązki – zasugerował Levy.

 - Tylko mamy taki problem.. – zaczęła nieśmiało Charity.

 - Dopóki będzie żyła – postawiłam warunek, wbijając oczy w postać mężczyzny. Zastanawiał się przez chwilę w milczeniu, ale w końcu zgodził się na taki bieg rzeczy.

 - Więc muszę trochę zmienić tekst – mruknęła sama do siebie Charity. – Wybaczcie na chwilę. – Wyszła z gabinetu, zostawiając nas samych.

                Po raz kolejny lustrowałam wnętrze, nie mając żadnych pomysłów co do tematów, jakie mogłabym poruszyć z biznesmenem kroju pana Williama. Czekałam więc z nadzieją na powrót Charity, modląc się w duchu, by nie zachciało mu się rozpocząć miłej pogawędki przy porannej kawie. Moje prośby legły w gruzach, gdy usłyszałam:

 - Wyglądasz bardzo młodo jak na kogoś, kto musi zajmować się tak wielką korporacją.

 - Jestem wzywana jedynie w wyjątkowych sytuacjach, na co dzień obowiązki mamy przejmuje Charity – odparłam obojętnie, próbując na niego nie patrzeć.

 - Musi wam być wyjątkowo ciężko.

                Wzruszyłam w odpowiedzi ramionami w momencie, gdy w pokoju ponownie pojawiła się szczupła postać Charity. Podała nam dwie kopie w pełni zapisanych czarnym druczkiem papierów, a palcem wskazała miejsca, w których mamy się podpisać. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem, nie przyjmując podawanego długopisu.

 - Coś nie tak, Demi?

 - Nie wiedziałam, że musimy to zrobić już dziś – powiedziałam, nawet nie dotykając przygotowanego pliku kartek leżącego na biurku tuż przede mną. Napotkałam zdziwiony i jednocześnie zaintrygowany wzrok nieznajomego. – Nie zgadzam się.

 - Demi..

 - Nie. – Wstałam do pionu, wyminęłam ją oraz wyszłam stamtąd szybko. Po drodze zgarnęłam swoją torbę i pognałam na sam dół, marząc o spotkaniu z mamą. Dlatego od razu zamówiłam taksówkę, by zawiozła mnie jak najprędzej do szpitala.

                Wszystko, co przez ostatnie tygodnie starałam się ukryć, wyjawiłam jej przygnębionej ze słowa na słowo osobie, której smutnej miny nie mogłam znieść. Strużki łez toczyły się po moich policzkach, gdy opowiadałam jej o tym, że niemal nie sprzedałam w jej imieniu omal połowy Hope. Słuchała uważnie, nigdy nie wtrącając żadnych mylących uwag, pytań czy nawet wyrzutów. Skończywszy, czekałam na burę, lecz w zamian za to otrzymałam coś, czego w ogóle się nie spodziewałam.

 - Demi – powiedziała cicho. – jesteś wspaniałą, dorosłą dziewczyną i podziwiam cię w każdym calu.

 - Mamo, co ty mó..

 - Prawdę, kochanie. – Uśmiechnęła się do mnie słabo z poduszki, a w jej szarych oczach dostrzegłam kumulujące się łzy. – A jutro pójdziesz do Charity i poprosisz, by umówiła cię z Williamem i podpiszesz wszystko, co ci każe.

 - Ale..

 - Tak trzeba – zapewniła mnie. – Myślisz, że nie wiedziałam o kondycji firmy? Z Williamem przeprowadzałam rozmowy jeszcze na długo zanim trafiłam tutaj. – Na jej twarzy dostrzegłam ledwie widoczny grymas przy ostatnim słowie. – To dobry człowiek, a Charity doskonale wie, jakie mają być warunki umowy.

 - A co, jeśli on przejmie magazyn? – spytałam płaczliwym głosem.

 - Kochanie, to niemożliwe – odparła niemal kpiarsko, głaszcząc mnie pieszczotliwie po głowie. Wiedziałam, że kosztowało ją to niemal tak wiele, jak zdrowego człowieka wdrapanie się na Mount Everest bez odpowiedniego obuwia.

 - Dobrze, zrobię to – obiecałam, unosząc nieznacznie kąciki ust.

 - Przystojny ten William, prawda?

 - Mamo – upomniałam ją ze śmiechem. – Jest stary.

 - Od ciebie starszy o dwanaście lat – potwierdziła.

 - Skąd to wiesz?

 - Twoja babcia jest przyjaciółką jego matki, pochodzi z Vellsdrag – wyjaśniła. – Najpierw skończył studia prawnicze, lecz nie mógł odnaleźć się w tym zawodzie i wylądował na dziennikarstwie. Pół życia poświęcił nauce.

- Jego sylwetka jakoś nie pasuje mi do przykładnego studenta – powiedziałam, krzywiąc się nieznacznie. Mama zachichotała na te słowa, podobnie jak jej nowa koleżanka z sali. Była mniej więcej w jej wieku, lecz nie mogłam dostrzec w jej postaci żadnej choroby.

 - Dojrzewanie jest przebiegłe, czasem obdarza nas pięknymi prezentami – wtrąciła się, na co zaśmiałyśmy się wszystkie.

 - Pędź do domu, a ja się trochę zdrzemnę – rzekła mama, a jej powieki zaczęły się mimowolnie sklejać ze sobą.

 - Przyjdę jutro. – Ucałowałam ją w czoło i pożegnałam się z obiema głośnym ,,do widzenia’’, następnie opuszczając miejsce.

                Tkwiący na mym przegubie zegarek z ozdobami z najprawdziwszych diamentów wręcz krzyczał, że za pięć minut powinnam odebrać spod szkoły młodszą siostrę. Wiedziałam, że się spóźnię, więc wpierw napisałam jej krótką wiadomość, by poczekała na mnie przy schodach. Nie chciałam, by tłukła się tym obskurnym żółtym autobusem, gdzie dzieci rzucają w siebie czym popadnie i znęcają się nad co spokojniejszymi. Samotny spacer ośmiolatki również nie wchodził w grę, chociaż przecież od domu dzieliło ją zaledwie kilka przecznic.

                Na wieczór umówiłam się na odwiedziny w domu Seleny. Podesłała mi swój adres smsem, lecz jakoś nie mogłam skojarzyć tej dzielnicy. Nie robiło to jednak problemu, gdyż postanowiłam dotrzeć tam taksówką. Moje myśli zaprzątało coś zupełnie innego. Bowiem na zbliżające się godziny po zmroku miałam również zupełnie inne zaproszenie. Kuszące do tego stopnia, że naprawdę zaczęłam je rozważać. Już chciałam dać sobie spokój, uzasadniając odmowę brakiem adresu zamieszkania Nicholasa, gdy uświadomiłam sobie, iż Selena na pewno go posiada.

 - Ile można czekać! – wyrzuciła mi Maddie, wyrywając z rozmyślań.

 - Przepraszam, byłam u mamy – usprawiedliwiłam się, rozkopując jej pieszczotliwie czarną czuprynkę. Ruszyłyśmy pokrytym kostką chodnikiem ramię w ramię, choć jej zwykła gadatliwość gdzieś uleciała razem z wpędzanymi w ruch przez wiatr liśćmi.

 - Dlaczego nigdy mnie nie chcecie do niej zabierać? – burknęła obrażona, swe ciemne oczy wbijając w białe czubki butów.

 - Jest bardzo zmęczona, ciągle śpi – skłamałam, recytując ponownie wyuczoną już dawno na pamięć regułkę, którą ustaliliśmy razem z Edem. Nikt nie chciał, aby mała zadręczała się obrazem wychudzonej do szpiku kości mamy. Ona sama podświadomie pragnęła zapamiętać ją jako silną i rześką, piękną kobietę; kogoś, kto potrafił sobie poradzić w każdej sytuacji. Wielokrotnie powtarzała, że w przyszłości będzie dokładnie taka sama.

 - Zawsze tak mówicie – odparła z wyrzutem.

                Przytuliłam ją mocno, na co wbrew moim obawom nie zaprotestowała. Tak objęte kroczyłyśmy wolno ku domu, choć żadna z nas tak naprawdę nie miała ochoty się tam znaleźć. Najchętniej zabrałabym ją daleko od tego miasta, dręczącej ciszy we własnych czterech ścianach oraz strasznych myśli. Mimo to wiedziałam, że nie mogę tego zrobić, że moim obowiązkiem jest godnie zastąpić mamę do czasu, gdy.. No właśnie, tylko do kiedy?

 - Ugotowałam wam coś dobrego – zakomunikowała zadowolona z siebie babcia, krzątając się po kuchni. Zerknęłyśmy na nią podejrzliwie, ściągając obuwie. Widok siwowłosej kobiety nad ogromnym czerwonym garnkiem wydawał się wyciągnięty z najnowszej rozkładówki podrzędnego magazynu, gdzie przyczepiają głowy sławnych ludzi do ciał znajdujących się w ciekawych sytuacjach.

 - To ty gotujesz? – zapytałam zaszokowana, podchodząc i zaglądając ukradkiem jej przez ramię do przygotowanej zupy.

 - Oczywiście – odrzekła radośnie.

 - Myślałam, że robi to za ciebie Ellie.

 - To, że ktoś dla mnie gotuje, nie oznacza, że ja nie potrafię. Poza tym powinnaś mówić ,,pani Ellie’’, jest od ciebie dużo starsza – pouczyła mnie, a z jej ręki spadła do naczynia spora garść czegoś zielonego.

 - Demi – szepnęła ze zgrozą Madison, szarpiąc mnie za koszulkę. Schyliłam się do jej poziomu, a ona wyszeptała, żebym zamówiła pizzę. Mimowolnie parsknęłam śmiechem, przez co oberwałam surowym spojrzeniem dziewczynki oraz pytaniem, co mnie tak rozbawiło, od babci.

 - Nic, nic – wymamrotałam, puszczając oczko do siostry, po czym wyszłam z kuchni.

                Zamierzałam pójść do swojego pokoju na chwilę odpoczynku, lecz moją uwagę przykuł siedzący sztywno na kanapie ojczym. Podeszłam do niego, nie wiedząc jak się zachować. W końcu szturchnęłam go lekko w ramię, dzięki czemu odwrócił się do mnie.

 - Demi, czy masz kontakt z Dallas? – zapytał.

 - Nie. – Zmrużyłam podejrzliwie oczy. – Czy coś się stało?

                Kiwnął jedynie głową w kierunku leżącej na stoliku kartki papieru. Wzięłam ją do ręki, pochłaniając każde słowo z coraz większym niedowierzaniem. Najbardziej jednak przeraziła mnie liczba widniejąca na końcu drugiego akapitu.

 - Dwanaście tysięcy dolarów debetu? – zapytałam głupio, zwracając się do niego zdruzgotana. Znów pokiwał, a ja miałam ochotę udusić Dallas gołymi rękami. – Na co ona tyle wydała?

 - Nie mam zielonego pojęcia, ale nie wiem również, z czego przyjdzie nam to spłacić – przyznał Eddie, który doskonale wiedział, jakie problemy ma firma, podczas gdy pieniądze z lokat bankowych wypłacaliśmy bieżąco na codzienne wydatki.

                Obdarzyłam go pustym spojrzeniem, po czym odwróciłam się i zamierzałam pójść prosto do swojego pokoju, a tam po raz kolejny próbować skontaktować się z siostrą, jednak i tym razem coś przeszkodziło mi w tej czynności.

                Babcia stanęła mi na drodze tuż przed schodami, mówiąc na tyle głośno, by ojczym wszystko słyszał:

 - Przecież niedługo wpłyną pieniądze za część akcji. – Uśmiechnęła się do mnie pocieszająco.

 - Skąd o tym wiesz? – Zmrużyłam podejrzliwie oczy, zastanawiając się, czy to przypadkiem ja czegoś nie wygadałam, lecz uzmysłowiłam sobie, że przecież tego dnia w ogóle z nią nie rozmawiałam.

 - Och, kochanie, przed przyjazdem tutaj widziałam się z Williamem i opowiadał mi o swoich planach – wyjaśniła, jakby odtwarzała słowami ostatnie mycie koni.

 - Aż tak dobrze się znacie?

 - To przemiły młodzieniec – zapewniła mnie.

 - Z całą pewnością – ucięłam równie przemiłym tonem, a następnie wyminęłam ją zręcznie i pognałam na górę.

                Cała ta sytuacja z pojawieniem się niejakiego Williama wydawała mi się mocno szemrana, ale nie miałam pojęcia dlaczego. Przecież fakt, iż odsprzedaję akcje komuś zaufanemu, komuś, kogo zna moja rodzina, powinien mnie cieszyć. Niemniej jednak ten mężczyzna wywoływał dziwne wrażenie, którego nie mogłam się wyzbyć, kiedy odłożyłam komórkę po setkach głuchych połączeń, wiadomości odwołującej moje przybycie do Seleny oraz lekturze kolejnej pozycji z ręcznie zrobionej listy pod tytułem ,,książki do przeczytania’’ i schowałam nogi pod kołdrą.

Położyłam się z nadzieją na spokojny, błogi sen. Po kilku minutach zorientowałam się, iż nie jest on mi jeszcze pisany, chociaż zazwyczaj łatwo zasypiałam nawet o tak wczesnej porze, jak ósma wieczorem. Napełniona do syta obrzydliwie pachnącym daniem babci, odleciałabym od rzeczywistości bez problemu, gdyby nie przestraszył mnie huk tłuczonego szkła z drugiej części pokoju.

Podskoczyłam gwałtownie, jednocześnie zrywając się na równe nogi. Z okna balkonowego pozostały tylko wiszące niebezpiecznie pod górną ramą odłamki szkła, podobne do tych, które rozgościły się na ciemnym parkiecie. Już miałam zacząć krzyczeć w podobny sposób, jak większość bohaterek horrorów, gdy usłyszałam swoje imię, dobiegające gdzieś z dworu. Podeszłam bliżej do okna, otworzyłam je ostrożnie i, strzepnąwszy niepokojące odłamki z parapetu, wyszłam nim na balkon. Droga do barierki wydała się wyjątkowo krótka, a gdy się przez nią wychyliłam z ciekawością, ujrzałam na dole uśmiechniętą twarz Josepha, chowającą się od czasu do czasu pod gałęziami wierzby.

 - Czyś ty zdurniał?! – wysyczałam, ściskając mocniej poręcz.

 - Chciałem tak, jak na tych filmach, ale nie wyszło do końca – usprawiedliwił się, pokazując na twarzy śmieszny grymas.

 - Nie wiesz, że istnieje coś takiego, jak drzwi?

 - No przecież..

 - Frontowe!

 - Och.. Przepraszam! – wyszeptał tak, że ledwie dosłyszałam.

                Idealnie za to zarejestrowałam odgłos nadchodzących korytarzem stóp, na co wręcz spanikowałam. Szybko poinformowałam go, by zaczekał oraz wskoczyłam z powrotem do środka tą samą drogą, by zaraz wypaść stamtąd do holu, gdzie o mały włos nie zderzyłam się z usianym zmarszczkami czołem ojczyma.

 - Coś się stało? – zapytałam z nienaturalnym uśmiechem.

 - Coś ci się stłukło? Słyszałem..

 - Tak, tak, rozbiłam szklankę -  rzuciłam. – Idę po zmiotkę – dodałam, ruszając w drogę na dół. Przyspieszyłam dopiero, gdy zauważyłam, że zawrócił, aby wejść do sypialni swojej oraz mamy.

                Z ulgą przyjęłam brak obecności babci na parterze, dzięki czemu mogłam bez wahania wyjść do ogrodu, gdzie na huśtawce czekał na mnie Joe.

 - Nareszcie. – Uśmiechnął się szeroko, wstając.

 - Co ty tutaj robisz? – zapytałam, zakładając ręce w geście niezadowolenia.

 - Zastanawiam się, czemu jesteś w piżamie.

                Zerknęłam na swe odzienie i rzeczywiście, zupełnie zapomniałam o tym, że mam na sobie jedynie długie spodnie w paski o różnych odcieniach różu i bordową koszulkę, opiętą na nagim ciele. Niezauważalnie próbowałam zakryć niepokojąco widoczny biust, lecz było to wyjątkowo trudne, podczas gdy natura postanowiła sprzeciwić się tym ruchom i wzmagała chłodny wiatr.

 - Bo właśnie zasypiałam, kiedy ktoś rozbił mi szybę – odparłam niby to zdawkowo.

 - Przecież przeprosiłem – przypomniał mi. – Kto normalny idzie spać o tej godzinie? – zreflektował się z rozbawieniem.

 - Każdy, kto ma za sobą męczący dzień. Nie każdy ma piękne życie z idealną rodzinką i tłumem ludzi spieszącym na każde wezwanie, by podać pilot leżący po drugiej stronie kanapy.

 - Trochę się zapędzasz, panienko – warknął, najwyraźniej dotknięty moją wypowiedzią.

 - Po co tutaj w ogóle przyszedłeś? Za krzakami kryje się fotoreporter, by uwiecznić nocną schadzkę najgłośniejszej pary Hollywood?

 - Przyszedłem, bo nie zjawiłaś się na imprezie, ale najwyraźniej popełniłem błąd.

 - Najwyraźniej tak.

                I odszedł szybkim krokiem w stronę furtki, by zaraz zniknąć we wnętrzu swojego samochodu, a ja stałam nabuzowana z ustami ściągniętymi w cienką linię, patrząc na nikłe poruszenia huśtawki. Gdzieś w oddali zapalił się silnik, a po jezdni przesunął samochód, który zauważyłam kątem oka.

                Po powrocie do domu ochłonęłam i zdałam sobie sprawę, że wyładowałam na chłopaku wszystkie kumulujące się tego dnia we mnie emocje. Dałam im upust, niepotrzebnie krzywdząc Bogu ducha winnego człowieka. Co prawda wątpiłam, by ta wymiana zdań mogła go jakkolwiek ruszyć, jednak swe zachowanie uważałam za karygodne. Dlatego odszukałam jego numer w kontaktach, który sam zapisał pod arogancką nazwą oraz napisałam, zastanawiając się, co zrobić z zepsutymi drzwiami balkonowymi.

Do: Najwspanialszy Joe.

Treść: Przepraszam za tę kłótnię. Mam za sobą naprawdę ciężki dzień, a ty pojawiłeś się w złym momencie. Jeśli mogę ci to jakoś wynagrodzić, mogę nawet podawać pojedynczo paluszki do ust.

                Wysłałam go z lekkim uśmiechem, następnie opatulając się szczelnie kołdrą, by chłód, który wtargnął bezczelnie przez ogromną dziurę z dworu, nie dał mi się w nocy we znaki. Ledwie wtuliłam policzek w miękką poduszkę, a już znalazłam się daleko od rzeczywistości.

Od: Najwspanialszy Joe.

Treść: Do zobaczenia jutro w Point Dume State Beach ;)

To jeden z moich ulubionych rozdziałów i mam nadzieję, że Wam również przypadł do gustu. Bardzo byłoby mi miło, gdybyście dali znać, co sądzicie. Czy już shippujecie Jemi? Co myślicie o postaci Williama? Jak nowa oprawa graficzna? Czekam na Wasze opinie, kochani moi! :)