R. 14. ` Jedno wielkie przemijanie

GRUDZIEŃ, 2009

Demi, pospiesz się - poganiał mnie stojący w progu Joe, przyglądając się, jak upinam wysoko włosy, co tylko mnie niepotrzebnie dekoncentrowało. Po raz kolejny opuściłam je na ramiona, po czym skupiłam swoją uwagę na nim.

 - Byłoby szybciej, gdybyś się tak nie gapił.

 - Lubię cię krępować - przyznał, wzruszając ramionami.

 - Dziś mógłbyś odpuścić - wypomniałam mu, rezygnując z wytwornej fryzury i rozczesując dokładnie włosy.

 - Ciesz się, że z tobą idę. Nie dość, że kazałaś mi ubrać garnitur, to jeszcze idę do kościoła. Rodzice by mnie zabili, gdyby się dowiedzieli.

 - Nie zmuszałam cię do niczego - zauważyłam, strzepując falbanki swojej czarnej sukienki i przeglądając się po raz ostatni w lustrze. - Niemniej jednak jestem ci bardzo wdzięczna, że chcesz mi towarzyszyć - dodałam, posyłając mu pełen wdzięczności uśmiech.

Minęło dokładnie pół roku od śmierci mamy. Stało się to niespodziewanie, w końcu jeszcze kilka dni wcześniej przeżyła ważną operację, która obyła się bez żadnych komplikacji i była wielką nadzieją. Wszyscy zaczęliśmy wierzyć, że pokona tego okropnego skorupiaka i stanie się jeszcze silniejsza niż przedtem. Nigdy się nie poddawała. Tym razem jednak musiała odpuścić, musiała poddać się woli Bożej i wcale nie miałam jej tego za złe. Wiedziałam, że znalazła się w o wiele piękniejszym miejscu, wolnym od bólu i cierpienia. W miejscu, na które w pełni zasłużyła. Tylko ta okropna pustka w naszym świecie, która pojawiła się razem z jej odejściem, nijak nie pomagała się z nim pogodzić.

Joseph. Ten sam Joseph, którego jeszcze sześć miesięcy wcześniej miałam ochotę udusić za swe karygodne zachowanie. Tym razem wykazał się zadziwiającą empatią i niemal wyczuł, że jego obecność oddziaływała na mnie kojąco. Zależność ta wcale nie przestała działać nawet wtedy, gdy choroba pokonała mamę. Wystarczyło kilka zdań z jego ust, a ból zdawał się słabnąć. Wystarczyło, że zatrzasnęły się za nim drzwi mojego pokoju, a wracał niczym bumerang. W pewnym stopniu czułam się od niego uzależniona, aczkolwiek bynajmniej mi to nie ciążyło. Dodatkowo psychiatra, u którego wylądowałam jeszcze w czerwcu, sam zachęcał mnie do przyjęcia dobrych chęci chłopaka i czerpania z tych spotkań jak największych korzyści. Prawdopodobnie miały w tym swój udział odurzające leki, jakimi mnie faszerował, jednak stałam się bardziej bezbronna niż kiedykolwiek. Zatraciłam własne wartości i przekonania, żyjąc z dnia na dzień, jakby każdy z nich stracił sens. Lgnęłam do Jonasa, bo odwracał moją uwagę od ponurych myśli i przywracał mój umysł do życia. A on wcale nie protestował.

 - Czasem myślę, że zrobiłem się zbyt dobry - stwierdził, zaraz wzdychając.

 - To nie tragizm, a szczęście - zauważyłam. - Jesteś dobrym człowiekiem.

 - Mam to odebrać jako komplement?

 - Wolałbyś być gnojkiem?

 - Nigdy nie narzekałem.

Przeszłam obok niego bez słowa i skierowałam się do pokoju Maddie. Mała wyjątkowo ciężko zniosła rozstanie z przybraną rodzicielką. Jakby w przeciwieństwie do mnie, zamknęła się w sobie i trudnością stało się nawiązywanie kontaktu z nią.

 - Maddie - szepnęłam, rozglądając się po wnętrzu. Różowe ściany wydawały się nie na miejscu, patrząc na dziewczynkę siedzącą na parapecie, którą codziennie zastawałam w tej samej pozie. - Chodź, mama na nas czeka - powiedziałam, podchodząc do niej. - Chcesz dzisiaj ty złożyć kwiaty? Babcia kupiła piękny bukiet róż herbacianych.

 - Nie chcę jej niczego dawać - warknęła, nawet nie obdarzając mnie krótkim spojrzeniem.

 - Gdzie twoja sukienka?

 - Nigdzie nie idę.

 - Ale Madd..

 - Daj mi spokój! - krzyknęła mi w twarz, zerwała się z miejsca, ominęła mnie i wyszła z wściekłością.

Westchnęłam przeciągle. Nie chciałam, by chowała żal do mamy, przecież to nie był jej wybór. Bóg tego chciał i najwyraźniej miał w tym jakiś cel. W końcu nie pozwoliłby zesłać na nas nic, czego nie bylibyśmy w stanie przejść. Lecz wiara Maddie nie umocniła się razem z tym wydarzeniem, wręcz odwrotnie. Znów w zupełnej różnicy ode mnie zaprzestała chodzić do kościoła, a i wieczorny pacierz musiałam odmawiać samotnie. Robiłam to zawsze, bez wyjątku, odczuwając w tym jakieś umocnienie. Tak, jakby rozmowa z Bogiem dodawała mi otuchy i siły. Jedynym faktem, którego nie mogłam pojąć, było to, że dwie osoby mające na mnie największy wpływ nie miały ze sobą nic wspólnego.

 - Potrzebuje czasu. - Joe czekał na mnie w holu na krześle ogrodowym.

 - Aż stanie się satanistką?

 - Wtedy naślesz na nią egzorcystę i po sprawie.

Pokręciłam głową z dezaprobatą, co tylko go rozśmieszyło. Joseph mógł sobie owego czasu podać ręce z moją młodszą siostrą. Oficjalnie był luteraninem, jednak rzadko uczestniczył w religijnych uroczystościach, co martwiło jego rodziców, jednak po długim czasie prób zachęcania dali mu możliwość wyboru. Umysłowo podejrzewałam go o zwykły ateizm, choć nigdy by się do tego nie przyznał. Jednocześnie nie usłyszałam od niego nic, co mogłoby wyrazić jakiekolwiek przywiązanie do Boga, który stał mi się tak bliski.

 - Ten dom przewrócił się do góry nogami - pożaliłam się, siadając na przeciwko niego i chowając twarz w dłoniach.

 - Ale dzielna Dem go nadal podtrzymuje.

 - Kiepski z ciebie pocieszyciel, Joe.

 - Daj spokój, Dem, przecież to normalne, że każdy przeżywa takie rzeczy inaczej. To ogromny cios, a już zwłaszcza dla ośmiolatki.

 - Nie mówię tylko o Maddie. - Opadłam bezwładnie na oparcie w poddańczym geście. - Eddie znów wrócił nad ranem, a teraz leczy kaca litrami mocnej kawy.

Przez chwilę zamilkł, zastanawiając się nad odpowiedzią. Sytuacja ojczyma nie stała w najlepszym świetle. Zaczął znikać wieczorami, a w jego oddechu coraz częściej wyczuwało się nutkę alkoholu. Bałam się o niego, bo zapijanie problemów nawet w filmach nie kończyło się dobrze. Z drugiej strony to była jego odskocznia i potrzebował jej niczym tlenu. Tak jak ja Josepha.

 - Powinnaś z nim porozmawiać.

Zerknęłam na niego z kpiną. Rozwiązanie godne mistrza.

 - Chyba żartujesz. Skoro myślisz, że to przyniesie jakiś skutek, to jesteś idiotą.

 - Po pierwsze nie życzę sobie, byś mnie obrażała, a po drugie nie pozwoliłaś mi dokończyć. Namów go na psychologa, przecież ty i Maddie chodzicie na terapię. Dlaczego on ma radzić sobie sam?

 - To nie jest głupi pomysł, ale śmiem wątpić w moje zdolności przekonywania.

 - Przekonałaś mnie, bym ci towarzyszył na mszy, to już o czymś świadczy.

 - Sam mi to zaproponowałeś! - zaoponowałam, wskazując na niego palcem.

 - Ale najpierw twoje oczka powiedziały mi tak cichutko, że beze mnie nie przeżyjesz - bronił się, używając do tego dziecinnego głosu.

 - Wcale nie! Równie dobrze mogłabym iść tam sama - stwierdziłam hardo, zakładając ręce na piersi.

 - Okay, to do zobaczenia jutro. - Już wstał z przebiegłym uśmieszkiem, po czym skierował się do schodów. Przyglądałam się jego plecom z niemałą irytacją, aczkolwiek zaraz uległam.

 - Nie no, czekaj. - Przystanął i spojrzał na mnie przez ramię. - Chodź tam ze mną. - Uniósł brwi do góry, oczekując jeszcze czegoś. - Proszę - dodałam niepewnie.

 - Swoją drogą, egzorcystę w przypadku Maddie mogłaby zastąpić Selena. Ona ma chyba jeszcze większą siłę rażenia.

Na parterze czekała już na nas wystrojona w klasyczny kostium babcia Pearl. Z bukietem kwiatów w ręce przyglądała się poczynaniom Eddie’ego, który z miną cierpiętnika wiązał krawat przed lustrem w holu. Pod jego oczami dostrzegłam sine obwódki, pamiątkę po nieprzespanej nocy.

 - Ładny dziś dzień – zagadnął Joe.

 - Diana uwielbiała słońce – odparła babcia z dobrodusznym uśmiechem.

Lubiła go, czasem wydawało mi się, że aż za bardzo. Podczas każdych odwiedzin proponowała mu najróżniejsze dania i desery, bo ona z kolei swe cierpienie topiła w łyżkach, brytfankach i garnkach. Uwidaczniało się to również w jej sylwetce, jednak nie odważyłabym się powiedzieć, że przytyła, bo pierwszy raz w życiu wyglądała zdrowo, a zaokrąglone policzki zdecydowanie do niej pasowały.

                Babcia wcale z nami nie zamieszkała. Krótko po pogrzebie mamy wróciła do Vellsdrag i słuch o niej zaginął. Potrzebowała chwili wytchnienia, odpoczynku, ciszy, a to było idealne miejsce, by te czynniki odnaleźć. Po miesiącu zaczęła regularnie wpadać do Los Angeles, zazwyczaj na tydzień. Po smutku w jej oczach nie zostało już nawet śladu, znów była dawną sobą i z pewnością najlepiej poradziła sobie z odejściem córki. Mówiła o niej bez oporu, wspominała ze smutnym, acz wesołym uśmiechem. Przyjęła do wiadomości aspekt przemijania, czego żadne z nas nie potrafiło.

 - Maddie nie idzie – poinformowałam ich, uciekając wzrokiem.

 - Jak to nie idzie? – Eddie był szczerze zdziwiony.

 - Źle się czuje, lepiej niech zostanie w domu – odparł Joe. Kłamanie wychodziło mu o wiele lepiej niżeli mnie. Dlatego byłam mu wdzięczna za wyręczenie mnie w odpowiedzi, bo prawda zapewne przyniosłaby krzyk i kłótnię.

 - Sama? – spytała babcia z zaniepokojeniem. – Może się czymś zatruła? To niebezpiecznie zostawiać ją tutaj samiuteńką.

 - Chyba mam dla niej idealną opiekunkę.

                Mama uwielbiała nasz niewielki kościółek parafialny, zbudowany na wzór romańskich. W małych okienkach uśmiechały się do nas przedstawieni na witrażach święci, a słońce przebijające się przez szkło rzucało kolorowe snopy światła na kamienną posadzkę. Podłużne ławki nigdy nie były wypełnione po brzegi, choć było ich względnie mało. Za dziecięcych czasów byłam wdzięczna za ten fakt, bo nie znosiłam stać wzdłuż głównej nawy. Z czasem jednak zaczęłam rozumieć, że na brak zainteresowania liturgiami przekładał się brak wiary wśród otaczających mnie ludzi. Ten z kolei fakt jeszcze bardziej mnie od nich oddalił, bo uważałam, że osoby pozbawione przyjaźni z Bogiem nie mogły być dobre.

 - Moi rodzice dostaną zawału, jeśli ktoś im o tym doniesie – szepnął mi do ucha Joe, poprawiając swoją marynarkę tuż po tym, jak zajęliśmy miejsca w którymś z środkowych rzędów.

 - W drodze do domu wstąp do apteki i kup jakieś leki na uspokojenie, bo daję głowę, że będziesz jutro na okładce niejednej gazety – wymamrotałam, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu.

 - W Hope też?

                Podpisany kontrakt z Williamem był najlepszym, co mogłam zrobić z firmą. Co prawda mój wspólnik powoli przekształcał magazyn, ale jego wykształcenie pozwalało mu na podejmowanie trafnych decyzji. Co prawda nie podobał mi się pomysł pozostawienia całego dobytku rodziny na głowie nieznajomego mężczyzny, jednak decyzja ta zapadła samoistnie, gdy nie byłam zdolna myśleć o interesach. Mój warunek został spełniony, choć razem z tą informacją wściekłość pomieszała się z ulgą. Nevárez objął stanowisko prezesa, a ja z jednej strony czułam się wybawiona, a z drugiej wszystko we mnie aż pulsowało, bo nie chciałam widzieć na tym fotelu nikogo poza mamą. Lecz jej już nie było.

 - Chłodno tu trochę – poskarżył się chłopak cicho.

 - Mówiłam, żebyś założył kurtkę – wypomniałam mu, na co z pewnością by odpyskował, jednak po pomieszczeniu rozbrzmiał dźwięk organów, a obecni podnieśli się do pionu, oczekując wejścia księdza.

                Zgodnie z obietnicą mszę poprowadził ksiądz Thony. Pięknie mówił. Swoim kazaniem przypomniał mi nieco przemowę z pogrzebu, ale do tego za nic w świecie wracać nie chciałam. Mimo wszystko pojedyncza łza spłynęła po moim policzku, gdy opisywał rolę matki w życiu dziecka, aby następnie wyidealizować moją w jak najwyższym stopniu. Bez protestów przyjęłam obejmujące mnie ramię Josepha. Przywracał mnie w ten sposób do porządku, bezgłośnie mówiąc ,,ona nie chce, byś płakała’’, jak to miał w zwyczaju powtarzać. Podczas niemal każdego załamania uświadamiał mi, jak silna muszę być dla niej. Nie chciałam, by myślała, że zniszczyła nam życie. To takie bezduszne, kiedy człowiek zapamiętuje jedynie to, co bliźni okazał na samym końcu. Tak, jakby wszystkie jego wcześniejsze uczynki wyparowywały z pamięci, a wspomnienia ograniczały się do ostatniej rozmowy, ostatniego spojrzenia, ostatniego uśmiechu lub grymasu. Wiele razy poruszałam ten temat na spotkaniach z księdzem Thonym, a Joseph swoim stanowiskiem przypominał mi je wszystkie i karcił me mazgajstwo, choć chyba sam o tym nie wiedział. Powinnam była pokazać, jak bardzo się cieszę z jej szczęścia, jak strasznie jestem wdzięczna za te wszystkie lata u jej boku. I starałam się to zrobić. Tylko nie zawsze z powodzeniem.

 - Powinnam zadzwonić do Gregga – stwierdziłam po wyjściu z kościoła, już szperając na ślepo w niewielkiej torebce na łańcuszku w poszukiwaniu swej komórki.

 - Martwisz się o Maddie czy fundamenty domu?

 - Demi, kochanie, zaczekaj. – Głos babci zatrzymał nas oboje. – Chyba powinnaś zadzwonić do tego kolegi, jakoś mu nie ufam.

 - A to dopiero – mruknął Joe, a kąciki jego ust podniosły się, choć próbował to zwalczyć.

 - Tak, chyba to zrobię – odparłam, ignorując zachowanie chłopaka.

                Do naszego grona podszedł ks. Thony, obejmując mnie i babcię za jednym zamachem. Patrzył na nas z łagodnym wyrazem twarzy, lecz to na Josephie zawiesił oko na dłużej, co chyba mu się nie spodobało, bo odchrząknął z zakłopotaniem.

 - Wspaniałe kazanie, Thony – odezwała się babcia, odwracając się do niego.

 - Jednak lepiej mówi się o ludziach, których się nie znało – przyznał.

                Joe wyszarpnął mi z dłoni kopertówkę, spokojnie otwierając szeroko jej wieko i zaglądając do środka ze skupieniem. Po chwili zanurzył w środku swą rękę, a następnie wyciągnął mój telefon bez żadnego problemu. Podał mi go, unosząc znacząco brwi, na co przewróciłam oczami.

 - Nie sprawdzaj mnie, Demi, jest dobrze – rzekł na wstępie leniwie Sulkin, nie dopuszczając mnie nawet do słowa. – Trochę nawiedzona dziś ta twoja siostra, ale przynajmniej macie kablówkę.

 - Oglądasz telewizję na dole, podczas gdy ona siedzi po cichutku na górze?

 - Nie? – zapytał z pełną buzią.

 - Zabiję cię kiedyś, Sulkin.

                Chcąc nie chcąc, babcia usłyszała te słowa i obdarzyła mnie karcącym wzrokiem. Odpuściła mi jednak pouczający monolog, pytając o stan swej przybranej wnuczki. Próbowałam ją zapewnić, że ma się dobrze, lecz – jak to miała w zwyczaju – uparła się, by jak najprędzej wracać do domu. Poparł ją również Eddie, który znikąd pojawił się w naszym gronie. Powiedział to nieobecnym głosem, który idealnie pasował do jego zmierzwionych włosów i dwudniowego zarostu.

Jego widok za każdym razem wywoływał u mnie smutek. Był idealnym przykładem żywej tęsknoty. Jako jedyny nawet nie starał się utrzymywać pozorów silnego. Egzystował, bo inaczej nie można tego nazwać, z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę, jakby żadna z nich nie miała już najmniejszego sensu.

 - Idźcie sami – zdecydowała babcia, biorąc swego zięcia pod łokieć. Eddie nie protestował, co wcale mnie nie zdziwiło. Nigdy nie kwapił się do rodzinnego odwiedzania grobu, wolał tam chodzić samotnie.

 - Dobrze – zgodziłam się, przejmując od niej bukiet kwiatów.

 - No proszę, nawet William się zjawił! – zawołała, minąwszy nas. Odwróciłam się poruszona jej donośnym głosem, a moim oczom ukazał się przystojny mężczyzna ubrany w szary garnitur. Przez moment nasze spojrzenia się spotkały, na co uśmiechnął się, unosząc zaledwie jeden kącik ust. Krótkie blond włosy jak zwykle sterczały w dokładnie uporządkowanym nieładzie, a oczy zdawały się błyszczeć z daleka. Nie mogłam oderwać wzroku od tych tańczących iskierek, podczas gdy moje ciało oblał jakiś ciepły prąd.

 - Chodźmy – ponaglił mnie Joe, co wyrwało mnie z osłupienia. Potrząsnęłam energicznie głową, próbując wyrzucić z niej obraz Neváreza.

 - Chodźmy.

                Cisza panująca na cmentarzu każdej wizycie nadawała podniosłości. Pozwalała oddać się swym rozmyślaniom, które dziwnym trafem stawały się spokojne i ciche w otoczeniu spoglądających na gości nagrobków. Delikatny odór wosku z wypalających się zniczów maskował przyjemną woń kwiatów, które pozostawiono dla swych bliskich z nadzieją, że odczytany zostanie ten gest jako zwykłe przywitanie, rozmowę jedną spośród wielu. To właśnie pozostawało ludziom, kiedy ciało i dusza kogoś ważnego odchodziła na wsze czasy. Każde spotkanie z wyrytym w kamieniu nazwiskiem było chwilą wartą prezentu, na których darowanie żywym nikt nie miał czasu ani pieniędzy. Czasem był to wyraz odkupienia win, w innym wypadku skutek tęsknoty. U mnie wiązało się to ze sprawianiem przyjemności. Z nadzieją, że będzie jej lepiej, jeśli jej część zostanie otoczona tym, co uwielbiała.

 - Są piękne – powiedział Joe szeptem, kiedy ułożyłam bukiet na ziemi. Trzęsącymi się kolanami podniosłam się w mgnieniu oka, pozwalając mu się objąć w talii.

 - Maddie ma do niej żal – rzekłam z przykrością, wpatrując się w maleńkie zdjęcie przymocowane do płyty. Idealnie przedstawiało mamę. Uśmiechnięta, acz z wyrazem dumy igrającym w jej ciemnych oczach. To nimi patrzyła na mnie z odbiciem siły i młodości, jakby cały świat stał u jej stóp.

 - Maddie jest za mała, by wszystko rozumieć – odparł bezzwłocznie Joseph. Jego poważny ton głosu wyrażał tylko to, jak bardzo starał się dostosować do sytuacji, choć przecież nie był bogaty w empatię. Często nie rozumiał innych, co udało mi się po pewnym czasie odkryć. Dlatego właśnie zazwyczaj porzucał ideę zrozumienia, ignorując tych, którzy wprawiali go w zakłopotanie.

                Nie odezwałam się, bo wiedziałam, że ma rację. Nie umniejszało to jednak bólu, który towarzyszył tej wiedzy. Powinnam była wytłumaczyć młodszej siostrze, o co w tym wszystkim chodzi. Powinnam była wyjaśnić jej, że życie to jedno wielkie przemijanie. Wszystko, z czym miała się spotkać w przyszłości miało mieć swój koniec. Życie to pędzący pociąg, do którego na każdej stacji wsiadają ludzie, aby na którejś z następnych zwyczajnie wysiąść. I mama odnalazła już swój przystanek, ten ostatni i najlepszy.

 - Chodźmy już – wyszeptałam, bojąc się, że mój głos się załamie.

 - Dobrze. – Odwrócił się, nie puszczając mnie, za co byłam mu wdzięczna.

                Uśmiechnęłam się ledwo widocznie do Jej podobizny, powstrzymując łzy. Była tam z nami, zawsze czuwała tuż przy moim boku. A kiedy jasny promień słońca uderzył w moje oczy, byłam tego tak pewna, jak jeszcze nigdy wcześniej.

Dobry wieczór! :) Nie planowałam tego, jednak wydaje mi się, że rozdział jest tak troszkę ''na czasie''. Chciałam go dodać jeszcze w październiku, by trzymać się zasady ''raz w miesiącu'', której postaram się przestrzegać. Proszę Was o sporą dawkę opinii, bo jest co komentować. #jemijemijemi Okay, to nie jest dokładnie Jemi, ale czy nie jesteście zakochani w ich znajomości równie mocno jak ja? Poproszę o subiektywne oceny! Tak, subiektywne.