R. 15. ` Ostrzeżenie

Romantyzm to epoka pełna tajemniczych zaułków, heroicznych bohaterów i beznadziejnych kochanków. – Profesor Flapjack siedział na kanapie w salonie, lekko pochylając się w moją stronę, jakby to w połączeniu z jego obniżonym głosem w rzeczywistości miało nadać wnętrzu charakteru niesamowitości i grozy, o którym opowiadał z takim przejęciem. – Przykładem może tutaj posłużyć ,,Szkarłatna litera’’.

Nauczanie domowe bynajmniej nie konfigurowało na liście moich ambitnych planów licealnych, jednak przyjęłam ten pomysł bez zbędnych protestów. Nie do końca miał on swe podłoże w otępieniu i zatraceniu w smutku po stracie, już prędzej chęci skupienia się na tym, co ów wydarzenie mogło bez trudu złamać - rodzinie. Niemniej jednak odpowiadał mi brak niewygodnych pytań i spojrzeń rówieśników, którymi z pewnością zostałabym wręcz obrzucona w innym wypadku. Nie, żeby to jakoś we mnie godziło. Musiałam je znosić każdej niedzieli, kiedy zajmowałam jedną z bocznych ławek w kościele i próbowałam ignorować szepty starszych pań, które uwielbiały mianować mnie ,,osieroconą bidulką’’. Spotykałam się z nimi każdego ranka, gdy wychodziłam w ciepłym polarze po poranną pocztę, którą listonosz wrzucał niedbale do skrzynki, przez co często lądowała na betonowym chodniku narażona na niezaplanowany lot razem z wiatrem lub naznaczenie przez buty przechodniów. Tę czynność wykonywałam niezwykle żywo jak na tak wczesną porę, a przed każdym przewertowaniem kopert moje dłonie doznawały krótkich wibracji. Sterta rachunków na kuchennym parapecie jedynie się powiększała, a każde zerknięcie w jej stronę wywoływało niepokój.

Nasza sytuacja finansowa nie przedstawiała się zbyt ciekawie. Choroba mamy tak bardzo zaabsorbowała Eddie’ego, że stracił niemal wszystkich klientów, a jego sekretarka złożyła wymówienie. Jego biuro ziało pustkami od miesięcy, a on jakoś nie kwapił się do reaktywacji biznesu. Co prawda po pewnym czasie zaczął wychodzić każdego dnia z teczką wypełnioną zawsze tymi samymi papierami w starym krawacie w zielone prążki i wydawało się, że zmierzał właśnie do pracy, jednak miałam ku temu duże wątpliwości. Nie chciałam się jednak wtrącać, przecież nie mogłam go kontrolować. Traktowałam go jak ojca i najzwyczajniej w świecie się martwiłam, aczkolwiek zdrowy rozsądek podpowiadał mi, aby dać mu trochę czasu.

W rezultacie utrzymywaliśmy się z ubezpieczenia, jakie wpłynęło na moje konto bankowe po orzeczeniu zgonu. Po telefonie od ubezpieczyciela, który oświadczył mi radośnie, że przelew został ukończony, karta kredytowa stała się dla mnie przedmiotem zła. Jej widok w najwyższej z kieszonek skórzanego portfela marki Couch skutkował wstrętem, lecz szybko okazało się, że to jedyna dostępna forma zapłaty za cotygodniowe piątkowe zakupy. Byłam więc zmuszona się przełamać i ze zrezygnowaniem podawać ją ekspedientce supermarketu za rogiem. Z wahaniem zaglądałam co jakiś czas na internetową stronę banku, by zerknąć, o ile cyferek zmniejsza się wyeksponowana po prawej stronie pulpitu liczba po każdym opłaceniu należności za prąd czy usługi telekomunikacyjne i powoli zaczęłam zastanawiać się nad dodatkowym źródłem zarobku. Hope mimo dbałości Nevareza nadal nie mógł wyjść z dołka, przy czym moje marne kilkanaście procent udziałów równało się z groszami. Jednak decydujący w tej kwestii okazał się list polecony opatrzony imieniem Dallas, który nadszedł gdzieś na początku grudnia.

 - Bank – mruknęłam pod nosem, odrzucając resztę kopert na stół jadalny i od razu sięgając do szuflady po nożyczki. Ucięłam cienki kawałek papieru, zaraz zabierając się za lekturę zawartości, a w miarę kolejnych zdań jedynie rozwierałam szerzej powieki, nie mogąc uwierzyć w to, co czytałam.

                Opadłam na krzesło, a moja głowa zaczęła się rytmicznie przekręcać w prawo i w lewo, jakby miało to jakoś usunąć zakodowane informacje sprzed chwili. Nie mogłam uwierzyć w to, że własna siostra wpędziła mnie w takie bagno. Nie dość, że od miesięcy unikała naszego towarzystwa niczym ognia, wyjechała cicho zaraz po pogrzebie mamy i dzwoniła zaledwie raz na kilka tygodni, zadłużyła nas na okrągłe dziesięć tysięcy dolarów.

                Wyjęłam z kieszeni bluzy komórkę, aby jak najprędzej się z nią skontaktować i wyjaśnić jakoś tę sprawę, lecz po czterech głuchych sygnałach zorientowałam się, że nie ma to większego sensu. Dallas po prostu zwariowała.

 - Mała Pearl jest dla Hester zarówno karą, jak i jedyną rzeczą, która utrzymuje ją przy życiu. Demi, czy ty mnie słuchasz? – Profesor uniósł wysoko swe krzaczaste brwi, a ja oderwałam wzrok od swoich splecionych między udami palców, które spociły się nienaturalnie, kiedy pomyślałam o wybrykach siostry.

 - Tak – odparłam machinalnie, kiwając z przekonaniem. – Nie do końca – zreflektowałam się zaraz, przecierając czoło wierzchem dłoni. – Przepraszam, jestem dziś jakaś rozkojarzona.

                Mężczyzna obdarzył mnie pustym spojrzeniem. Nie pierwszy raz zdarzyło mi się wyłączyć na jednym z jego wykładów. Lubiłam literaturę i z chęcią wysłuchiwałam jego monologów na temat kolejnych pozycji literackich, czasem jednak rzeczywistość nie pozwalała mi skupić się na tyle na losach fikcyjnych bohaterów, by odrzucić ją na drugi plan.

 - Myślę, że jeśli zrobisz szczegółową notatkę z podręcznika jako wprowadzenie do romantyzmu i przeczytasz do poniedziałku ,,Szkarłatną literę’’ Nathaniela Hawthorne’a, możemy skończyć na dziś – zdecydował w końcu, kładąc sobie na kolanach zdrowo podniszczony neseser z kilkoma łatami po bokach i brzęczącą niemiło sprzączką.

 - Oczywiście – odparłam bez zwłoki, unosząc kąciki ust.

Odpowiadało mi to nie tylko dlatego, że mogłam sobie w końcu podarować skupioną minę, ale również ze względu na wiszący tuż nad łysiejącą głową mężczyzny zegar, którego krótsza wskazówka już pożegnała się z wielką dwójką. Umówiona na kawę w Coffee Cloud z największą marudą świata, wolałam się nie spóźnić.

 - Poszedł już? - U szczytu schodów pojawiła się drobna postać Maddie we flanelowej piżamce w kwiatki. Jej głos wydobywał się z gardła z niemałym oporem, a przytknięta do nosa chusteczka jeszcze dodatkowo go tłumiła.

 - Miałaś leżeć w łóżku - upomniałam ją łagodnie, biorąc się pod boki.

 - Jestem głodna.

 - Może zamówimy pizzę?

Brunetka zacisnęła jedynie wargi. Często odżywialiśmy się gotowymi produktami, bo i żadne z nas nie miało wybitnych zdolności kucharskich. Swoją drogą mama również gotowała zaledwie kilka razy w przeciągu tygodnia, lecz ich brak dawał się wszystkim w kość. Starałam się, jak mogłam, przy czym zgromadziłam niezłą kolekcję książek kucharskich polecanych w telewizji mistrzów, jednak moje zdolności manualne nie pozwalały na zbyt wiele.

 - W takim razie na co masz ochotę? Postaram się coś zrobić. - Wyciągnęłam ku niej rękę z uśmiechem, a ta niepewnie podążyła na dół, by ją złapać i dać się pociągnąć do kuchni.

 - Zamów na obiad coś u pani Zabini - poprosiła, usadowiwszy się wygodnie na krześle ze skrzyżowanymi nogami. – A teraz zrób mi płatki.

                Już miałam z  ochotą przyznać jej rację, zwłaszcza, że przecież za godzinę miałam się pojawić w ów lokalu, jednak jej wyniosły ton zbił mnie z tropu. Madison raz traktowała wszystkich z góry, by następnym odgrywać ofiarę. Wiedziałam, że pogubiła się w zaistniałej rzeczywistości do granic możliwości, ale mimo szczerych chęci nie miałam pojęcia, jak jej pomóc. W każdy piątek zawoziłam ją naszym lśniącym modelem mercedesa o barwie szampana na terapię, a tuż po niej spędzałyśmy dodatkową wspólną godzinę z doktor Rowe. Blondynka z postrzępionymi wokół małej twarzy w kształcie serca włosami próbowała wszelkimi sposobami dotrzeć do dziewczynki, lecz nawet ona, jako specjalista w swej dziedzinie, który posługiwał się dodatkowo odpowiednimi lekami, napotykała na drodze do podświadomości Maddie niemałe przeszkody. Niemal każda sesja przebiegała w grobowej atmosferze, a każde wyciągnięte od niej słowo było wręcz na wagę złota.

 - Wyjmij mleko z lodówki – poleciłam jej zrezygnowana, sama szukając litrowego garnuszka na dnie jednej z szafek.

                Madison nawet nie ruszyła się z miejsca, wbijając spojrzenie tępo w niejasny haft na nieco już okurzonym obrusie.

 - Nie chcesz się spotkać z Ginny? Mogłabym was podrzucić do wesołego miasteczka, zaraz wychodzę – zaproponowałam, ignorując jej zachowanie.

 - Nie – ucięła mi krótko, podnosząc się. – Jednak nie chcę tego mleka – dodała, manewrując obok mnie, aby dosięgnąć stojącej na blacie puszki z płatkami czekoladowymi. Złapała je szybko, po czym wyszła, siąkając.

                Oparłam się wściekła o kredens, przewracając wymownie oczami. Miałam powoli dosyć jej humorków, które tak usilnie próbowałam tłumaczyć trudnym położeniem. Puszczanie ich mimo uszu oraz wzroku robiło się coraz trudniejsze.

                Chłodne powietrze odsunęło włosy z mojej twarzy, kiedy punktualnie o piętnastej stawiłam się pod neonowym szyldem Coffee Cloud. Pani Zabini niedawno postanowiła nieco zmienić wystrój wnętrza, twierdząc, że marynarski styl najzwyczajniej w świecie jej się znudził. Zaczęła od samej nazwy, wymieniając starą tablicę z napisem na migające wściekle na brązowo literki. W środku panowała ta sama atmosfera ciszy i spokoju, a kontrastujący z nią gwar tuż za kuchennymi drzwiami wciąż przywodził na myśl dawne kawiarenki z lat osiemdziesiątych, w których kelnerzy rozdawali posiłki na wrotkach. W powietrzu unosił się aromatyczny zapach kawy i pieczonego kurczaka, który kręcił się apetycznie na rożnie za ladą.

 - Dzień dobry. – Uśmiechnęłam się do czyszczącej szklanki kobiety, której kok wydawał się nadzwyczaj niedbały.

 - Demi! – zawołała z radością, odstawiając na bok kolorową ścierkę. – Co dla ciebie?

                Rozejrzałam się po wnętrzu, by przy stoliku na samym końcu sali dostrzec burzę czarnych włosów opadających bez ładu na okryte jasnym, kaszmirowym swetrem ramiona Seleny. Turkusowy T-shirt i długi, delikatny łańcuszek z zawieszką w kształcie wybrakowanego serca nadawały jej wyjątkowo delikatnego charakteru, który bynajmniej do niej nie pasował. Wskazałam kciukiem na dziewczynę, a pani Zabini od razu zrozumiała, w odpowiedzi unosząc jedynie kąciki ust. Często spędzałyśmy popołudnia w jej lokalu, a i ona przyzwyczaiła się już do głośnego, niekontrolowanego śmiechu Seleny oraz mojego zażenowania. Doskonale pamiętała również, że panna Gomez zawsze zamawiała zupełnie inny rodzaj kawy i kiedy okazało się, że jej podniebienie zasmakowało już wszystkich, wpadła bezapelacyjnie do kuchni oraz zrobiła niemałą awanturę.

 - Hej – rzuciłam, siadając naprzeciwko niej. Odłożyłam swoją dużą skórzaną torbę na puste miejsce obok i wyjęłam z niej telefon, by w razie czego usłyszeć dźwięk dzwonka.

                Selena siedziała nieruchomo nad rozłożoną gazetą, wodząc oczami ze skupieniem po jakimś artykule. Długie palce zakończone dokładnie pomalowanymi na rażąco czerwony kolor paznokciami wbiła w policzek, nadmuchując go przy okazji.

 - Wiedziałaś, że mokasyny wracają do łask? – odezwała się w końcu, po czym przewróciła ze znudzeniem stronę. - No i jeszcze rajstopy w kratę.

 - Odkąd cię to obchodzi? – Wzięłam do ręki kartę dań. Pulchny kucharzyk z drewnianą chochelką wskazywał na danie dnia, karteczkę z którym wkładano każdego dnia za prześwitującą folię u samej góry menu. Tym razem były to naleśniki z syropem klonowym.

 - Nie obchodzi – odparła. – Ale jako szanująca się artystka powinnam czytać Vanity Fair.

 - Jako udziałowiec powinnam pewnie czytać Hope – mruknęłam bardziej do siebie.

 - Cóż za bunt, Demi Lovato, czyżby jakiś strajk ku wyższym celom?

                Wysoki kelner z rudą grzywą chrząknął znacząco nad naszymi głowami, w dłoni ściskając maleńki notesik i cienki długopis. Pracował w Coffee Cloud dopiero od dwóch tygodni i z dumą wypinał zakrytą nienagannie wyprasowaną białą koszulą pierś z plakietką, na której widniało jego imię.

 - Co podać? – spytał uprzejmie, jak mówiła etykietka, Leo.

 - Latte macchiato – wypowiedziała dobitnie Selena, jakby obawiając się, że chłopak przekręci którąś literę i poda jej nieodpowiednią ilość mleka.

 - Dwa razy latte macchiato i dwa pucharki lodowe z owocami – dopowiedziałam uprzejmym tonem.

 - Nie mam ochoty na lody – fuknęła moja towarzyszka. – Co najwyżej sernik na zimno.

                Ścisnęłam porozumiewawczo usta w kreskę, posyłając Leo przepraszające spojrzenie.

 - Dwa razy latte macchiato, jeden pucharek lodowy i jeden sernik na zimno – odczytał swe notatki na głos, a ja potwierdziłam ich treść, pozwalając mu tym samym odejść.

 - Zawsze bierzesz pucharek lodowy – wyrzuciłam Sel.

 - A dziś nie – ucięła krótko. Zamknęła z trzaskiem magazyn. – Gregg się skarżył, że zatrudniasz go jako opiekunkę. – Na jej twarzy pojawił się kpiarski uśmieszek.

 - Madison odstawia takie cyrki. – Westchnęłam przeciągle. – Ta terapia w ogóle nie działa. W niedzielę nie mogłam jej wyciągnąć do kościoła, a to była msza za mamę.

 - Może Madison najzwyczajniej w świecie nie chce chodzić do kościoła?

                Dzwoneczek przy wejściu poruszył się niespokojnie, a do środka wparowała chmara studentów z naręczami książek i wypakowanymi torbami na ramionach. Szum ich rozmów zawładnął pomieszczeniem, a dobiegające nas strzępki zdań na temat biopsji cytologicznej kazało mi stwierdzić, że wracają z pobliskiego szpitala miejskiego.

 - Rozmowy o wątrobie są takie fascynujące. – Selena również się w nich wpatrywała, kiedy tuż pod jej nosem pojawiła się wysoka szklanka wypełniona po brzegi ubitą pianką. Podobną postawił Leo przede mną, po czym zdjął z tacy talerzyk z równiutko ukrajanym w trójkąt ciastem oraz moim pucharkiem.

 - Moja wątroba ma ochotę na coś słodkiego – odparłam ze śmiechem, od razu łapiąc srebrną łyżeczkę i zatapiając ją w polanej truskawkowym musem gałce czekoladowej.

 - Sprzeczałabym się, czy ma ona cokolwiek wspólnego z ciągotami smakowymi, ale jeszcze któreś z nich zapragnęłoby nam udzielić lekcji na ten temat, a tego z pewnością bym nie przeżyła. – Wskazała podbródkiem na zgraję, która ustawiła się wzdłuż długiej lady. Nieznajomi wyciągali głowy nad ramionami kolegów i koleżanek, próbując dostrzec cokolwiek na wielkiej tablicy, która była wielkim odwzorowaniem kart porozstawianych na stolikach.

 - Jestem pewna, że byś sobie z nimi poradziła.

                Selena odwróciła się w stronę szafy grającej. Wygrywała jedną z nijakich melodyjek, które samoczynnie odtwarzały się, kiedy nikt przez dłuższy czas nie wybierał repertuaru. Równało się to oczywiście z brakiem nowych monet.

 - Masz drobne?

 - Zaraz coś znajdę. – Wyciągnęłam portfel i zaczęłam grzebać między przegródkami, szukając centów. Wysypałam kilka na stół, a dziewczyna złapała je bez skrupułów. Podeszła do machiny, wrzuciła je wszystkie oraz zaczęła wciskać raz po raz guzik do przestawiania płyt. Kilka z nich zapuszczało swe pierwsze dźwięki, lecz brunetka zaraz je urywała następnym kliknięciem. Dopiero melodyjny głos Celine, której album Falling Into You rozbrzmiewał w Coffee Cloud niemal przy każdej mojej wizycie, wydawał się ją zadowolić.

 - Nie ma za co – powiedziała, siadając z powrotem na swoim miejscu. – Co u Jonasa?

 - Chyba nic. – Wzruszyłam ramionami, oblizując łyżeczkę. Selena nadal nie trawiła Josepha.

 - Mam dziś sesję zdjęciową. – Kiwnęła głową w stronę odrzuconej gazety. – Szlag mnie trafia, jak pomyślę o tonach fluidu i pozowaniu przed tymi gnomami.

 - Zawsze możesz zastrajkować i pójść na medycynę - odparłam dość niegrzecznie, bo z pełną buzią, a kolejna salwa śmiechu studentów mi zawtórowała.

 - Jestem na to za głodna.

 - Teraz już wiem, czemu zamówiłaś pięć centymetrów ciasteczka - rzuciłam ironicznie.

 - Mówię ogólnie! - zaoponowała, strzepując włosy na plecy zamaszystym ruchem. Srebrny zegarek zalśnił okazale na jej szczupłym nadgarstku przez wpadające przez okno nikłe promyki słońca. - Przecież takie rozmowy o narządach muszą totalnie odbierać apetyt. Wolę nie wiedzieć, jakie kwasy rozłożą ten sernik, gdy go połknę.

 - No to może prawo?

Selena spojrzała na mnie z politowaniem i nawet nie pofatygowała się, by z czystych manier zdusić w sobie głośne prychnięcie.

 - No to nie marudź, że musisz stać trzy godziny przed aparatem i udawać, że zmieniasz wzrok na wyrazisty - skwitowałam, biorąc do ręki telefon, który zawibrował, obwieszczając, że otrzymałam nową wiadomość.

Od: Najwspanialszy Joe

,,Napompuj koła w rowerze, będę o 17!"

Uniosłam brwi z uśmiechem. Zdążyłam się przyzwyczaić do władczych zapędów Josepha, do którego planów każdy powinien się dostosować bez żadnych protestów. Oprócz wzajemnej niechęci również to łączyło go z patrzącą na mnie wyczekująco Sel.

 - Nadal nie zmieniłaś jego nazwy, prawda?

Zagryzłam z zakłopotaniem dolną wargę, poświęcając chwilę uwagi literkom na ekranie. Irytowała mnie nazwa kontaktu Josepha, jednak jednocześnie nie mogłam jej poprawić.

 - Jesteś taka naiwna, Dee - mruknęła Selena, wypuszczając ze świstem powietrze z płuc.

 - Bo?

 - Prędzej czy później pożałujesz znajomości z tym palantem, zobaczysz.

 - Mam to potraktować jako ostrzeżenie?

Wzruszyła beztrosko ramionami, zatapiając muśnięte brzoskwiniowym błyszczykiem usta w kawie.

,,Drodzy internauci!

Piękne mamy dziś popołudnie, a uwieńczenie go długą przejażdżką wzdłuż plaży wydaje się być wręcz idealnym rozwiązaniem. Po wypiciu przepysznej latte w ulubionej knajpce jestem już wystarczająco naładowana dobrymi fluidami, tymczasem grudniowe słońce najwyraźniej ma co do mnie większe plany. Jak mogłabym zrezygnować?

Przemyślana_’’

                Przeczytałam dokładnie wystukane na klawiaturze słowa, po czym najechałam kursorem na przycisk ,,publikuj’’. Mój blog prosperował swoim dawnym tempem i był dla mnie rodzajem swoistej kuracji, ponieważ ujęcie w słowa kłębiących się we mnie w ciągu ostatnich miesięcy emocji nie było prostą sprawą, aczkolwiek pomocną. Lubiłam wyrzucić z siebie zarówno rozpacz, jak i przebłyski optymizmu, które pojawiały się po spotkaniach z Joe.

 - Joe przyjechał – krzyknęła Madison z dołu, akurat w momencie, gdy opuściłam klapkę laptopa.

 - Idę!

                Młoda szybko oswoiła się z częstymi wizytami swojego idola. Co więcej, dzięki nim jej fascynacja zmalała do tego stopnia, że nigdy nawet nie próbowała z nim przebywać w ich trakcie. Z jej głośników nadal słyszałam głosy jego oraz braci, ale przestała o nich mówić, a i koszulka z logo Jonas Brothers zniknęła gdzieś na dnie jej szafy.

 - Gotowa? – Joe stał oparty o framugę otwartych drzwi wejściowych, wpuszczając do domu podmuchy wiatru. Ubrany w opięte na jego muskularnych udach sportowe spodnie i równie dopasowany polar termiczny jak zwykle miał w oczach wesołe ogniki.

 - Chyba nie aż tak – odparłam, pokazując na trzymane przez niego rękawiczki kolarskie.

 - Jakoś przetrwasz i bez tego.

.

Witam w nowym roku! Zabawnym zbiegiem okoliczności ma on ten sam numerek, co najnowszy rozdział. Co do treści, powiem jedno - oto, jak się kończy pisanie w szpitalu. Najpierw teksty o wątrobie, a na koniec nieprzyjemne wspomnienia o zbieżności lekcji Demi z moją przechadzką obskurnymi korytarzami. Ale pomińmy! Chciałam nawiązać do relacji Demi-Joe, którą byliście ostatnio zdziwieni. Muszę zwrócić Waszą uwagę na fakt, iż od ich kłótni minęło pół roku. Pół roku, podczas których Joe był dla Dems ogromnym wsparciem (odsyłam do prologu). Poza tym myślę, że jedynym, co Demi pamięta z tego felernego dnia jest nieszczęsny telefon, który zburzył od podstaw całe jej życie. Mam nadzieję, że kolejne rozdziały trochę rozjaśnią Wam całą sytuację, więc uzbrójcie się w cierpliwość! Pozdrawiam i składam spóźnione życzenia noworoczne - by piętnastka okazała się choć trochę lepsza niż czternastka.